Imhotep, Die in Vrede komt

De geschiedenis van Egpte kent veel bijzondere mensen, waarvan Imhotep meteen in onze gedachten komt, als we denken aan mensen die bijzondere prestatie hebben geleverd op gebied van architectuur en het construeren en ontwerpen van bouwwerken in oudheid. Imhotep zijn gedachtegoed heeft op vele vlakken invloed gehad. Hij moet een man geweest zijn met een brede begaafdheid, dat blijkt wel uit de dingen die over hen bekend zijn.

Imhotep was ca. 2655-2600 v.Chr. vizier van farao Djoser, de tweede farao van de derde dynastie van het Oude Rijk in de Egyptische Oudheid. Naast vizier was hij ook architect, raadgever van de farao, schrijver van medische werken en hogepriester van Ptah en Ra. Door zijn genialiteit kon hij zich van burgerman opwerken tot belangrijkste man na de Farao's en zelfs tot Godheid!

Imhotep is het beste bekend als vizier en "bekijker der werken" van farao Djoser. Hij ontwierp de trappiramide van Djoser. Een gigantisch complex met daarin allerlei religieuze / koninklijke bouwwerken voor het eerst uitgevoerd in steen.

Rond 2630 v. Chr. (derde dynastie) hadden de farao's grote welvaart vergaart en oefenden ze absoluut gezag uit over hun onderdanen. Rond deze tijd werden ze ook als levende goden beschouwd door hun onderdanen. Farao Djoser wou als eerste ook zijn graf belangrijker maken dan die van de rest. Zijn graf werd het symbool van onsterfelijkheid. Daarom gaf hij zijn vizier (Imhotep) de opdracht om een grafmonument te bouwen dat zou uitsteken boven die van anderen.

Imhotep koos voor een ontwerp waarbij zes geleidelijk kleiner wordende mastaba's op elkaar werden gebouwd. Hij maakte ook voor het eerst gebruik van steen in plaats van kleisteen, dit was zeer bijzonder voor die tijd. Het uiteindelijke resultaat werd bekend als de trappenpiramide. Dit drukt ook de spirituele functie uit - een trap via welke de koning bij de zonnegod kon raken.

Van de honderden faraos die over Egypte hebben geheerst, heeft de regering van farao Djoser verreweg de grootste betekenis gehad. Deze farao leidde een periode van 500 jaar in waarin Egypte tot bloei zou komen. Een toepasselijke benaming van de regeerperiode van farao Djoser (ca. 2630-2611 v. Chr.) is Piramidentijd, want de geestelijke en technische prestaties van het Egyptische volk komen nergens treffender tot uitdrukking dan in de piramiden die toen werden gebouwd.

In de Late Tijd (ca. 650 v. Chr.) blijkt het belang van het bouwwerk uit restauratie. Deze grote waardering en eeuwenlange verering heeft Djoser niet te danken aan het herstellen van de rust en ook niet aan militaire successen. Men zag hem als de uitvinder van monumentale bouwwerken in steen. Deze verdienste deelt hij met de architect, opperbouwmeester en geleerde Imhotep.

Djoser en Imhotep hebben de gehouwen steen als bouwmateriaal ontdekt en daarmee voor het eerst monumentale bouwwerken opgericht. Met welk materiaal kon men immers beter de huizen van de eeuwigheid – de graven van de farao’s – bouwen dan met onvergankelijke natuurstenen? In de eeuwige stenen bouwwerken brengt de vergoddelijkte farao hetzelfde tot uitdrukking wat hem bij de troonsbestijging tijdens zijn leven was opgedragen, namelijk het handhaven van de door de goden geschapen wereldorde door middel van rituele handelingen en plechtigheden.

Dat verklaart waarom Djoser zijn eigen grafcomplex en piramide als zetel voor het hiernamaals liet oprichten. Alles aan de piramide van Djoser wijst erop dat het ontwerp, de organisatie en de bouw zeer zorgvuldig zijn voorbereid en uitgevoerd. Hoeveel mensen er aan hebben gewerkt is moeilijk in te schatten, maar economisch gesproken kon Egypte dergelijke projecten aan

Imhotep werd geboren in een burgerfamilie, maar klom door zijn intelligentie op en diende o.a. als hogepriester van de god Ptah. Volgens een mythe, die lang na zijn dood ontstaan is, zou hij de zoon van Ptah zijn geweest bij een sterfelijke vrouw, Chredoe-anch of Kheredu-ankh, die later tot halfgoddelijke status werd verheven omdat zij een dochter van Banebdjedet zou zijn geweest.

Naast priester was Imhotep ook architect, schrijver en medicus en door die brede ontwikkeling wordt hij wel beschouwd als het eerste genie ter wereld (of de eerste homo universalis).

Imhotep bleef ook na zijn dood bekend en zijn roem steeg zelfs met het verstrijken der eeuwen. Ca. tweeduizend jaar na zijn dood werd hij zelfs tot god verklaard. 300 Jaar v C. werd hij door de Griekse overheersers (Ptolomea) tot volwaardige Godheid verheven. Hij was slechts een gewone burger die niet tot de adel behoorde. Desondanks dit feit onstond er een cultus rond zijn persoon die tot meer dan 2.000 jaar na zijn dood intensief gepraktiseerd werd. Hij zou een zoon van de god Ptah zijn.

Imhotep werd de schutspatroon van de geneeskunde en de stichter van de Egyptische Geneeskunde en de hogere kennis en het schrijven. Vanwege zijn kennis van de schrijfkunst werd hij ook verbonden met de god Thoth en door zijn kennis van de geneeskunde stelden de Grieken hem gelijk met de god Asklepios, de grieks god van de geneeskunst. In de tempel van Kom Ombo werden eeuwen na zijn dood afbeeldingen van medische instrumenten volledig aan hem gewijd.

Hij blijkt ook de auteur te zijn van de zogenaamde Edwin Smith papyrus, die anatomische observaties bevatte, beschrijving van kwalen en behandelingen. De overgebleven papyrus is waarschijnlijk rond 1700 v.C. geschreven, maar blijkt een kopie te zijn van de originele tekst die 1000 jaar ouder is. Imhotep propageerde het voelen van de pols als één van de belangrijkste onderzoeken.

In 1862 ontdekte Edwin Smith (1822-1906) in Egypte, papyrusrollen die dateerden van 1600 v.C., waarin verschillende referenties genoteerd staan over de kunst van het palperen en uiteraard ook over de pols. Hieruit bleek dat de oude Egyptenaren de oorsprong van de pols kenden evenals de pompende functie van het hart. Zij waren de eersten om te stellen dat lucht en bloed in het hart kwamen, en dat het hart ze daarna naar de rest van het lichaam verdeelde.

De pols vermeld op de papyrusrollen die Smith vond. De vondst van Edwin Smith beschrijft de volgende observaties over de pols en zijn relatie met de hartslag: "... het onderzoek is net alsof iemand een zekere hoeveelheid telt met een bushel, of iets telt met de vingers ... zoals het meten van de kwaal van een man met als doel de actie van het hart te kennen. Er zijn kanalen in het hart naar elk van de ledematen. Als nu de priesters van Sekhmet of eender welke arts zijn hand of zijn vingers legt op het hoofd, de twee handen, de twee voeten, dan meet hij het hart, omdat de pulsaties te voelen zijn in ieder lidmaat. Het meten van een hart heeft als doel indicaties te herkennen die erin zijn opgetreden, met de bedoeling te begrijpen wat er juist gebeurde.' De Therapeutic Papyrus of Thebes meldden: 'Indien de arts zijn vinger plaatst op het hoofd, de nek, de armen, de voeten of het lichaam, overal zal hij het hart vinden, want het hart leidt naar ieder lidmaat en klinkt in de vaten van ieder lidmaat."

Sommige onderzoekers stellen dat Imhotep de bijbelse Jozef, zoon van Jakob en onderkoning van Egypte was! Imhotep, wat betekent (Oudegyptisch Jj m ḥtp *jā-im-ḥatāp "Die in vrede komt", ook Immutef, Im-hotep, of Ii-em-Hotep, Oudgrieks Imuthes (Ιμυθες)) was de meest geliefde vizier van heel Egypte. Een ambt waar hij aan de basis van ligt. Zijn naam en titels, die kunnen gevonden worden op monumenten in Egypte, geven te kennen welke hoge positie hij als niet-koninklijke Egyptenaar bezat: hij was Opzichter over de Zieners wat hem verbindt met de ziener-priesters van On; verder was hij onderkoning, de Eerste voor de Koning, Architect.

Titels en functies die deze intelectueel en wijsgeer bij leven en daarna gedragen en vervuld heeft; Architect, Schrijver, Visier, Hogepriester, Geneesheer, Poëet, Philosoof, Astroloog, Opperheer der Steenhouwers, Opperheer der Timmerlieden, 'Grote Meester van het paleis', 'de Erfprins', en Godheid!

Zijn mummie is nooit gevonden! Men denkt dat graf nr 3.518 bij Saqqara mogelijk van hem is. Verschillende afbeeldingen uit zijn leven laten zien dat Imhotep het recht werd verleend om samen met de koning genoemd te worden, een heel hoge eer. Hoe Imhotep zijn rol als priester vervuld heeft is niet bekend.

In afbeeldingen is Imhotep een gewone man, met een lendendoek en een bloot bovenlichaam. Hij wordt afgebeeld met een kaalgeschoren hoofd of een schedelkap en draagt de tekenen van een god (anch en scepter). Opvallend is de gelijkenis met de god Ptah, die - als enige andere godheid - ook een schedelkap draagt en tevens de anch en de "was-scepter".

Imhotep wordt gewoonlijk zittend afgebeeld, terwijl hij leest in een op zijn knieën uitgerolde papyrus. Bij dit beeldje staat op deze papyrusrol geschreven Imhotep, de zoon van Ptah. Op de holle basis staat een wijopschrift: "Imhotep, moge hij leven geven aan Tjahapimoe". Imhotep is weergegeven als een wijze oude man, gekleed in een lang, geplisseerd schort en met kortgeschoren haar.

Wellicht is het beeldje te beschouwen als het wijgeschenk van een zieke, die de god ermee om genezing vroeg. Het is bekend dat er een Asklepieion in Sakkara was, waar patiënten de nacht konden doorbrengen in de hoop op geneeskrachtige dromen. Dit beeldje komt mogelijk uit die omgeving. De naam van de schenker, die is vernoemd naar de Apis-stier, wijst er namelijk op dat het beeld uit Memphis komt.

De verering van Imhotep groeide, zoals wij als we al schreven, uit tot vergoddelijking, in de Late Periode en de Graeco- Romeinse periode, toen zijn cultus zijn hoogtepunt bereikt, en een aantal van de heiligdommen en tempels waren gewijd aan de geleerde.

Zijn belangrijkste plaatsen van aanbidding zijn geweest in Saqqara, op het eiland Philae, en in Thebe, waar hij samen vereerd werd met de uit de 18e-dynastie vergoddelijkte Amenophis, Zoon van Hapoe, in Deir el-Bahri, en in de Ptolemaeïsche tempel in Deir el-Medina.

Een belangrijke inscriptie ten aanzien van Imhotep werd geplaatst in de tempel van Ptah in Karnak tijdens de regering van Tiberius. Zijn cultus centra waren bedevaartsoorden voor patiënten die daar baden en sliep, in de hoop dat de God hen zou genezen of remedies openbaren, door geïnspireerd dromen.

In zijn cultuscentrum de "Asklepion" in Sakkara werden in de ondergrondse catacomben gemummificeerde ibissen achtergelaten, door aanbidders als offergaven, voor Imhotept. Ook werden er hier door de pelgrims modellen van geblesseerde ledematen, of zieke organen achter gelaten, in de hoop dat ze genezen werden door de god.

Alhoewel Imhotep's positie als een vergoddelijkte gewone man niet uniek was in het oude Egypte, was hij ongeëvenaard in de hoge mate van wijdverbreide verering, die aan hem gewijd was.

W.B. Yeats' Golden Dawn-Notitieboekje

Sahirah versus Ang El Ani (7)

Ang El Ani had in haar tempel aantal dienaren waarvan er een, Sahirah, tot ziener werd verheven.   Al was er wel een bepaalde aanloop. Deze priesters werd vaak als guardian/wachter (op Zuid) of als intermediair (op West) neergezet, want enge dingen kwamen volgens Ang El Ani altijd via Zuid binnen en leuke dingen via West. Omdat de dienaar geen enkele argwaan koesterde deed zij ook royaal verslag van de leuke dingen die via West binnenkwamen. Ang El Ani dacht echt dat Va Did het op haar gemunt had. Wist Sahirah toen veel...

Dos El Or had indertijd een soort van managerhouding. Iedereen een beetje te vriend houden, om de winkel draaiende te houden. Ang El Ani echter, pushte haar in een andere positie, namelijk om partij te kiezen en dat wilde ze niet. Dos El Or had best wel geduld, maar het kon een keertje op zijn. Ang El Ani verstoorde de rust en daar had de priesteres Ang El Ani eerder al op gewezen. Nou, niks ten overloede, maar zo'n priesteres is best een nuttig, als het er op aankomt.

De 3e graads inwijding van Ang El Ani  wase donderse toestand. Het gebeurde in nacht door, 12 uur lang. Tijdens die 12 uren werd haar ieder uur een vraag gesteld. Ang El Ani had twee helpers en Dos El Or tray op als de hoge priesteres. Het vind plaats bij Ang El Ani thuis. Ang El Ani had in haar huis een bescheiden tempel. Sahirah was niet bij dat ritueel, want zij deed alleen de kleding en het voedsel. Veel later, na de val van haar eerste tempel, heeft Ang El Ani nog wel haar beklag gedaan, dat ze haar had moeten vragen om bij de inwijding aanwezig te zijn.

Eigenlijk zag Sahirah pas veel later waarom Ang El Ani dat zei, want Sahirah was daar helemaal niet tuk op. Lekker veilig, moet Ang El Ani gedacht hebben. Sahirah wist een boel, misschien dacht Ang El Ani dat de ze een schild had kunnen vormen.

Tja, soms is, in het oude Egypte, een waterpijp gewoon een waterpijp. Maar Sahirah kwam toch wel rare sigaren tegen. Behalve dat met de streken van Ang El Ani, had ze ook van doen met Ajnn. Ajnn was een sigaar uit eigen doos, van Ang El Ani en Ang El Ani was zeer bang voor Ajnn. Zij deed enge rituelen, volgens Ang El Ani. Sahirah gaf toe, Ajnn durfde veel. Kali rituelen enzo. Just for kicks. Tja, dat was ook niet Sahirah haar stijl, maar ieder zijn meug. Edoch, Ang El Ani zag hierin een groot gevaar. Sahirah heeft wat van dergelijke verhalen over haar kant laten gaan. Ene oor in, andere oor uit.

Dan was er het hoofd van de Tempel, zij die Het Licht diende: Dos El Or. Meestal werdt Dos El Or aangeduid met "Queen Bee". De bij is het symbool van de Tempel die het licht dient.
Ang El Ani droeg in haar tempel een broche, met een bij.  Ze had deze van Dos El Or gekregen. Zij grossierde in die dingen. Als je belangrijk genoeg was tenminste, kreeg je er een. Dos El Or peperde iedereen altijd onomwonden in dat ze niks voorstelden. Leuke opsteker ook. Sahirah nam haar dat kwalijk en voor haar was ze daarmee ontzettend door de mand gevallen.

Voor de Queen Bee heeft Sahirah nog eens een magische vluchtweg bewaakt. En dat allemaal voor een beginnertje, moet je nagaan.
Sahirah heeft er nooit een geheim van gemaakt, dat ze niet zou meedoen met de onzin van die inwijdingen. Dat wilde ze dus absoluut niet. Ten eerste gaf haar dat een zeer onvrij gevoel (en daar kreeg ze er vlekken van) en ten tweede zou het Sahirah binden, aan zo'n club. Ten derde - en dat was het belangrijkste argument - wilde Sahirah voor altijd de student zijn, die de Paden bewandelde en zich verbaasde over alles.
Sahirah was als de Zot, die het rugzakje met kennis vult om het thuis te bewonderen, die de grote diamant vond en die op het altaar plaatst ter ere van de schepping.

Het was niet zo dat Sahirah geen kwaad zag, maar wel zo dat ze er de goede of leerzame kern in wilde ontdekken. Waarom zou ze dan ingewijd willen worden? Het leven zelf wijde haar in, alles op zijn tijd.
Inwijdingen in tempel, zoals de Tempel die het Licht diende, of in de Tempel van Het licht van de Ster (en meer, werken contraproductief. Het zette alleen maar kwaad bloed en wekte afgunst. Wie ingewijd zou worden en wie niet, was een volkomen arbitraire beslissing.

Sahirah heeft, in de tijd dat ze in de tempel van Ang El Ani diende, twee blauwe hangers van klei, en een oorkonde, van de hand van Ang El Ani gekregen. Een kinderhand is gauw gevuld. Okee, Sahirah heeft een poosje aan het spel meegedaan.

Dat inwijdingsritueel van Ang El Ani, waar Sahirah alle voorberiedingen voor deed, was ook zoiets. De 12 uren van de nacht, daar draaide het om. Volgens de Egyptische tijdsrekening hadden zowel de dag als de nacht 12 uur. Precies kende Sahirah de vragen niet. Ang El Ani heeft ze wel verteld, maar dat ging het andere oor weer uit. Dood en wedergeboorte, daar draaide het om. Nou, dat laatste moet dan zeker nog gebeuren.

Sahira was ondanks al haar inspanning nooit een echte volgeling, want ze wist maar al te goed dat uiteindelijk in een terleurstelling zou eindigen. Ze had gezien dat iedereen die in de Tempel van het Licht van de Ster de bek breed had gemaakt. Op de een of andere manier dachten ze dat ze iets tegoed hadden bij Ang El Ani. Allemaal hebben ze het bij het verkeerde eind gehad. Ang El Ani geeft nooit wat weg (O ja, een Horusbeeld dat de rugslag doet in de Nijl). Allemaal zijn ze de laan uitgegaan met niets dan terleurstelling en verdriet, en met de nieuwe dienaren zal het niet anders gaan.

Ang El Ani deed in haar tijd,  net als haar leerlingen later, ook een aantal dingen om o zo popi te worden bij Dos El Or. Van elke inschrijving reserveerde ze een percentage voor Dos El Or. Ang El Ani zei dat Dos El Or geen pensioen had en dit geld was dus voor haar oude dag was. Nou had de man van Dos EL OR zelf ook een esoterische school, en hij had een goeie baan als schrijver en was goed verzorgd, zoals dat heet. Ze zijn niet rijk, maar ook niet arm. En toch heeft Dos El Or dat geld aangenomen.

Je kunt je afvragen hoe lang de Tempel van die het Licht, geprofiteerd heeft van de goede zaken die Ang El Ani daar voor deed. De ene hand waste de andere, niet. Dos El Or deed wel meer dingen die niet klopten. Zo liet ze And El Ani veel te lang haar gang gaan, in de stijd om aanzien en macht. Ook toen het helemal fout ging greep ze niet in. Als Dos El Or de juiste maatregelen had gewild, dan had ze op zijn minst de ex- tempelleden, die geschaad waren door Ang El Ani benaderd en de dingen rechtgezet. Dat is niet gebeurd en Sahirah zag waarom niet. Dos El Or had ook boter op haar hoofd.

Sahirah was 2 1/2 jaar bij de Tempel van de Ster, maar had ook intensief  contact met Dos El Or en de tempel die het Licht diende, in die tijd. Ang El Ani had toen nog maar weinig eigen lesmateriaal, dat moest nog geschreven worden. Sahirah heeft Dos El Or op vele tempel weekenden ontmoet en zij had er niet al te lang voor nodig om te ontdekken wat er allemaal gaande was.

In die tijd namen juist de tempelrituelen van De Ster zo mogelijk een nog groter deel van de inspanningen in beslag dan de lessen, dan de oefeningen en de lesdagen. Inmiddels waren de tempel van de Ster van de tempel van het licht gescheiden, maar de aanloop naar deze breuk heeft toch vele jaren geduurd. En - dat vond Sahirah zelf erger dan de hele breuk - Dit voorslepende conflikt heeft veel schade aan deelnemers toegebracht. Daaraan was Dos El Or net zo goed debet als Ang El Ani

Wel ja, geen nadeel zonder voordeel. Hoe onaangenaam Sahirah haar kennismaking met Tempel van het Licht en met de Tempel van de Ster ook was, het heeft haar gesterkt in de overtuiging dat ze haar eigen weg moest gaan. De leerstof was hoe dan ook beperkt en dat lag aan de "leermeesters" Dos El Or en Ang El Ani. Maar meer nog dan dat had Sahirah ook gezien dat de stromingen waaruit deze tempels stammen zware beperkingen hadden qua tijd en cultuur. Daarmee wilde Sahirah geen genoegen nemen.

De tegenstellingen tussen An El Ani en Sahirah waren al snel voelbaar. Sahirah was geen echte beginner toen ze de tempel betrat en zeker niet geporteerd voor An El Ani's vooroordelen. Rariteiten zoals "in mijn traditie spreekt men de Magus niet tegen" - een geliefkoosde uitspraak van An El Ani- Dit soort grilligheden kenmerkte deze mevrouw en het wereldvreemde beeld dat zij er op nahield, dat was totaal anders dan hoe Sahirah naar de wereld keek. Sahirah distantieerde zich hiervan.

In de jaren dat Sahria in de tempels diende, onstond er een lange rij aan gedoodverfde opvolgers, van Dos El Or. Dat had Sahirah gezien, doordat deze mensen zich belangrijk of onmisbaar dachten te maken, voor de tempel, en zij zag dat het mensen corrumpeerde. Eerst had Sahirah de indruk dat Dos El Or mensen slecht kon beoordelen. In de loop van de tijd veranderde Sahirah van gedachten. Het waren stuk voor stuk mensen waarmee Dos El Or al jaren optrok. Dan ken je iemand wel een beetje. Wanneer men mensen "op hun tenen wil laten lopen" dan zijn er betere methodes dan mensen tegen elkaar uitspelen, zoals Dos El Or dat deed. En Dos El Or Or zag hoe ze Ang El dat deed, maar ze greep niet in.

Dos El Or kon mensen heel goed doorgronden. Er waren echter ook leden die zich niet lieten manipuleren. De schade die Ang El Ani mensen berokkende was zeker groot. Maar dit had niet kunnen gebeuren als Dos El Or niet zelf de eerste trap gegeven had. Ang El Ani trapte alleen na. Dos El Or wist dat en heeft altijd de andere kant op gekeken, wanneer mensen haar aanspraken, op de schadelijkheid van Ang El Ani's gedrag. Mensen stelden groot vertrouwen in Dos El Or en dat heeft ze beschaamd.

Dit leek allemaal naast de magische training te staan. In feite was het er een onlosmakelijk deel van. De apotheose daarvan heeft Sahirah in een volledig verziekte tempel weekend meegemaakt. Dat was eind oktober. Een jaar later ging de de tempel van het Licht van de Ster ten onder, want Ang El Ani had de "dragers" van haar groep eruit gegooid, wat overbleef was niet veel. Ook op dat moment heeft Dos El Or niet ingegrepen en het tij gekeerd. Ang El Ani en Sahirah zijn absoluut geen vriendinnen maar Sahirah heeft wel op bepaalde momenten met haar te doen gehad.

Wat de Tempel van de ster later vertegenwoordigde, was een aanfluiting. Sahirah schat maar zo dat een ieder dat net zo goed wist als zij.
Imiddels heeft Sahirah een eigen tempel-trainingsgroep. Een paar jaar geleden is ze daarmee gestart al was het maar een kleine groep. Het was de moeite waard om dit uit te proberen. De beproefde methode was behouden gebleven, net als de tijdloze kern in de kennis. Alle contra-productieve kanten waren weggelaten. Centraal stond de individuele mystieke ontwikkeling. Echter: samenspraak blijft noodzakelijk voor bijsturing en voortgang. Inmiddels is de groep fors gegroeid. De groep werkt op basis van gelijkheid, iets wat Ang El Ani altijd had bestreden.

Sahirah, de Priesteres van Ang El Ani (6)

Een van de Priesteres, Sahirah genaamd, in de tempel van Ang El Ani, was de Ziener. Dat wilde zeggen zij kon op plaatsen kijken, zonder dat zich daar fysiek hoefde te begeven. Daar kreeg Ang El Ani zo'n beetje een dubbele stuip van, een combinatie van angst en jaloezie. Helderziendheid is een gewild artikel in de feestwinkel van de magie, moet men weten.

Ang El Ani had er zelf barre moeite voor moeten doen om dat vermogen een beetje te ontwikkelen, tijdens haar opleiding, bij de Tempel die het Licht Diende. Deze priester was er mee geboren, maar deed er niet veel mee.

Ang El Ani en de priesteres zijn daar pas over aan de praat geraakt toen zij ongeveer anderhalf jaar bij de Tempel van de Ster zat en Sahirah iets opving, wat haar zeer in verlegenheid bracht. Sahirah hoorde een gesprek in haar hoofd tussen Ang El Ani en Dos El Or. Ze hoorde dat met haar derde oor, zullen we maar zeggen. Dat gesprek ging dag en nacht door, dagenlang, tot de priesteres er doodmoe van werd. Ook als Sahirah sliep kletsten die twee en ze verstond ieder woord.

Sahirah werd uitgenodigd voor een etentje bij een vriendin, die ook in de tempel zat. Het was begin juni en prachtig weer. Ze zaten op het terras van het huis van haar ouders en de Sahirah was er niet helemaal bij. Haar vriendin vroeg wat er toch aan de hand was. En Sahirah zei "ik wou dat ze hun kop een keertje hielden die twee". Toen heeft Sahirah uitgelegd wat er aan de hand was. Haar Vriendin vond dat ze dit aan Ang El Ani moest melden. Daar heeft ze een paar dagen mee gewacht en toen heeft ze contact opgenomen met Ang El Ani en verteld ze dat ze dagen lang een gesprek tussen haar en Dos El Or kon volgen. En dat dat gesprek over iets ging dat beslist bedekt moest blijven, tot nader orde. En dat haar dat niet lekker zat omdat het niet voor Sahirah haar oren bestemd was, het gaf haar het gevoel dat ze afluisterde.

Ang El Ani vroeg om 10 dingen uit het gesprek te noemen. Sahirah noemde er 10. Ang El Ani viel stil. Sahirah vroeg of ze door mocht voor de boordbakplaats, of dat ze nou hard ging lachen, omdat er 2 goed waren en 8 fout. Ang El Ani, zei: nee, alle 10 goed. Er volgde verdere ondervraging, van Sahirah’s kant ook. Was er werkelijk niemand anders die hier van af wist? Nee, dit was strikt tussen Ang El ani en Dos El Or. Het gesprek en de verdere gesprekken hadden precies plaatsgevonden op de dagen dat Sahirah ze hoorde, wel in de avond ook, maar niet de hele nacht door. Dat kon kloppen want het waren verschillende gesprekken die doorlopend werden afgedraaid als in een recitatie.

Ang El Ani vond dat Dos El Or dit dringend moest weten. Een week later zouden ze immers naar een tempelrituelen weekend gaan, met Dos El Or.
Na wat gedraal en geteut (Sahirah vond het een zeer ongemakkelijk onderwerp) heeft ze het aan Dos El Or verteld, zij nam dit uiterst serieus. Na een lang gesprek zei Dos El Or dat ze Sahirah wilde trainen, om dit vermogen te richten en te beschermen, ook om haarzelf te beschermen. Toen zei Dos El Or dat dit een vorm van "Zien op afstand" was, echte zien op afstand.

Tot dat moment had Sahirah nog nooit van zien op afstand gehoord. Sahirah heeft toen verklaard dat ze dit vermogen alleen voor de Tempel van het Licht en voor de Tempel van de Ster wilde inzetten en anders niet. Zij maakten nadere afspraken en wisselden de zogenaamde callsigns uit. De training begon direct na de tempelweekend, niemand wist hier verder van, behalve Ang El Ani dan. Ook Sahirah haar vriendin, uit de tempel, hield ze hier buiten. Ze vroeg er wel naar, maar Sahirah heeft haar alleen verteld dat ze het aan Dos El Or gemeld had. Punt uit.

Ang El Ani was in uiterste staat van paraatheid: hier was iemand die meer wist dan de tempelwacht toestond, bij wijze van spreken. Maar Sahirah had nog geen idee van Ang El Ani haar tomeloze ambitie, dat bleek later pas. Tot dan was ze gewoon Ang El Ani, die een aardig programma bood, waar je je fantasie op kon laten ronddobberen.
De gesprekken tussen Ang El Ani en Dos El Or gingen over haar 3e graads inwijding, waar en wanneer die zou plaatsvinden. Dit alles moest geheim blijven.

Sahirah werd in het geheim verheven tot de ziener van de Tempel van het Licht van de Ster. Daarom vroeg Ang El Ani begin september (dit en het onderstaande lopen allemaal door elkaar) om mee te gaan naar een onderhoud met Zem Enkci in een stad in het Noorden. Daar zou Bor, de drakenmeester van de de tempel) ook bij zijn. Voor bescherming van Ang El Ani (kon men nagaan hoe bang ze was voor Zem Enkci)
Sahirah mocht Zem Enkci graag en ze had hem en zijn groep op 2 tempel trainingen meegemaakt. Niks mis mee.
Maar Ang El Ani had een monsterachtig beeld van Zem Enkci opgeroepen bij Dos El Or. Diep zwart en vriendje van Va Did, dat soort dingen. Inmiddels wist Sahirah van Ensj, een lid van Zem Enkci's groep, dat Zem Enkci lange gesprekken had met Dos el Or had en daar was niks mis mee.

Ang El Ani duwde door en Sahirah waarschuwde haar, dat het zich tegen haar kon keren, als ze zich niet diplomatieker zou opstellen. Nee, haar kon niks gebeuren. Ze vertelde dat zij er zeker van was dat ze opgenomen zouden worden in het Witte Broederschap. Sahirah had geen idee wat dat nou weer was, daar kwam ze later achter.

Sahirah kende Bor niet, maar ze hadden afgesproken dat ze samen naar Noord Egypte zouden gaan. Ze hadden afgesproken op het plein voor de tempel, waar het altijd een drukte van belang was. Ze kwam het plein op en ze wist meteen wie Bor was, dus Liep Sahirah naar hem toe en sprak; "Dag Bor". Hij kreeg zowat een rolberoerte, want hoe kon zij nou weten wie hij was? Hij wist namelijk ook niks van haar zienerschap. Houden zo dacht Sahirah, dus kreeg hij geen antwoord op zijn vraag. Balen want dit was een zeer macho mannetje. De hele weg naar het Noorden heeft Sahirah niet anders dan opschepperige verhalen moeten aanhoren over de matrial arts die hij beoefende. Boeiende reis wel.

Daar aangekomen voegde Ang El Ani zich bij het gezelschap en het was om te gillen. Enorm in het zwart gekleed, maar ook nog net een raar hoofdbedekking op, met een zware voile sluier, letterlijk geen gezicht. De etiquette gebiedt om het gordijn op te hijsen in gezelschap, maar zij bleef gesluierd. Om je dood te schamen.

Zem Enkci en vriendje Cla Us kwamen. Ach Ang El Ani had al duizend keer zijn duistere blik op zich gericht gevoeld. Het gesprek was een ramp want Ang El Ani was een en al bokkigheid en wilde Zem Enkci ook de toegang tot de tempel weekenddienst ontzeggen.

Ang El Ani had hier eerder ook brieven over rondgeschreven, daarin werd een een gladde weergave geschreven, van wat er echt gebeurd was. Heel naar en zeer vijandig, van Ang El Ani's kant.
Uiteindelijk moest ze Zem Enkci later toelaten tot tempel weekend, omdat Dos El Or daarop stond, maar Zem Enkci wilde haar niet als supervisor en dat bleef ook zo. Tjonge, hoe kon hij de godin haarzelf afwijzen?!
Op de terugweg weer dat gezwatel van Bor. En maar vragen wat Sahirah dan had "gezien". Nou, niks verkeerds. Bij Zem Enkci althans.

Begin juli maakte Ang El Ani ineens haar opwachting bij Sahirah thuis. Sahirah zat in de tuin en las, een van die onbegrijpelijke heilige boeken, van de Hebreeërs. Ang El Ani had niet gezegd dat ze langs kwam en het boek lag op de tafel. "Dat noemen wij tijdverspilling" zei ze langs haar neus en wees op op het boek van de Hebreeër. Leuke opsteker.

Ang El Ani kwam Sahirah vragen of ze haar rituele gewaad wilde ontwerpen en maken. (In die tijd maakte Sahirah tempelkostuums en andere dramatische kledij op bestelling). En ach, waarom niet?
Sahirah toog aan de slag. Het kostuum was voor het tempelwekend, waar Ang El Ani als 3e graads ingewijde groot entree zou maken. De echte inwijding zou een dag daarvoor plaatsvinden, bij haar thuis.

Het werk vorderde langzaam, zoals alle maatwerk. Inmiddels vroeg Ang El Ani ook of ik een soort kazuifels wilde maken. Nou waren die dingen niet ingewikkeld, dus vooruit. En toen moesten er nog 6 witte werkgewaden gemaakt worden. Midden augustus was al een flink stuk van het werk gedaan en Ang El Ani's kostuum was prachtig, waarop Ang El Ani mierzoet kwam vragen of Sahirah ook nog een gewaad voor Dos El Or wilde maken.

Ang El Ani was zo gek niet of dat deed ze ook. Volkomen op de gok want ze had geen maten van Dos El Or en kon dat ook niet vragen, want het was een verrassingscadeau. Nog eens drie weken later was ook dat klaar en de kazuifels ook. Toen moesten de 6 gewaden nog. Inmiddels was het half oktober en Sahirah begon langzaam krankzinnig te worden. Ja, ook 6 ondergewaden, tuuuurlijk. Nog een week te gaan voor eind oktober en ze dacht dat ze klaar was.

Ang El Ani's geheime inwijding was op 30 oktober. Komt Ang El Ani vragen of Sahirah een van haar gasten kon laten logeren (met halen en brengen naar en van de Tempel). En of Sahirah de catering wilde doen voor die dag/nacht voor 6 personen. Zelfs dat deed ze. En toen op 28 oktober kwam Ang El Ani vragen of Sahirah 5 truffeltaarten wilde bakken, om mee te nemen naar de tempel weekendbijeenkomst. dat was een specialiteit van haar: een soort enorme bonbon van 10 cm hoog. Het maken van een zo'n taart duurde 4 tot 5 uur maar Sahirah heeft het voor elkaar gekregen. De taarten stonden koel, al de schotels werden 30 oktober afgeleverd, samen met een speciale pepermunttaart voor Dos El Or en de gewaden. Dos El Or keek een beetje bezorgd naar  Sahirah. Ang El Ani werd die nacht ingewijd, Sahirah wilde naar huis en slapen want de volgende dag moest ze naar de tempel.

Als dank voor het vele werk kreeg Sahira na de Tempelweekend een Horusbeeldje van Ang El Ani. Best aardig, maar het was een houten souvenir, wat ze ooit op een van haar Egyptereizen had meegebracht. Sahira had het ergens neergezet maar het deed niks in haar huis. Toen heeft ze het aan een buurvrouw gegeven en die zette het een poos op haar balkon. Zij gaf het weer aan Sahira terug, ze kon er ook niks mee. Tegen die tijd was Sahirah  ongeveer klaar met Ang El Ani. Daarom heeft ze Horus in de Nijl tegenover haar huis geslingerd.
Vandaar "Er is een Horusbeeld opgedregd in Egypte".

De reden van al die geheimzinnigheid, rond de tempel weekend, was gelegen in het feit dat Ajnn ook zou komen. Ajnn en zij waren op dezelfde tijd begonnen met de opleiding bij de tempel die het Licht diende, maar Ang El Ani was eerder klaar dus ook eerder ingewijd dan Ajnn. Ajnn wachtte nu ook op haar 3e graads en zij zou beslist furieus worden als ze zou horen van Ang El Ani's wijding. Dat was dus het hele eieren eten.

Ajnn was inmiddels Lady Blackskull geworden en veegde haar achterste af met de Tempel van het Licht. Toch had Ajnn haar uitgenodigd.... Natuurlijk heeft Sahirah Ang El Ani gewaarschuwd, dat ze de moeilijkheden in huis haalde want Ajnn zou haar dat niet in dank afnemen. O, daar had ze maling aan.

De tempel weekend werd een ramp, van voren tot achter. In het welkomsritueel kwam Ang El Ani in vol ornaat binnen. Het effect op Ajnn was voorspelbaar. Er werd ook een buitenlandse deelneemster 1e graads ingewijd en dat was een rare vertoning. Want er moest iemand ingewijd worden omdat zij Ang El Ani al gewijd was de nacht daarvoor en er stond een inwijding op het programma. Schijnvertoning dus. Het enige dat goed ontvangen werd waren Sahirah chocoladetaarten.

Het grote ritueel op zaterdagavond was een chaos en iedereen was boos. Sahirah schreef dubbel in voor de nachtwake en was in de kapel tussen 2 en 4 uur 's nachts. Ze registreerde een paar opmerkelijke dingen, zoals een ring die ineens op een van de altaren lag en daarna weer weg was, en rapporteerde die aan Ang El Ani. Zaterdagnacht zag Sahirah Zem Enkci in de kapel, achter een van de pilaren, tijdens de nachtwake. Hij moest daar helemaal niet zijn. Sahirah wist dat hij goed was in astrale projecties en stuurde hem astraal dan ook weer weg. En rapporteerde, zoals dat moest.

Op zondagmiddag was er een speciaal ritueel dat Dos El Or deed met de groep. En er barste ineens een ruzie uit bij het altaar, tussen Ang El Ani en en Ajnn, die daar samen stonden, een sissende ruzie die iedereen kon horen. Dos El Or was inmiddels al zwaar uit haar humeur en dat werd alleen maar erger. De rest van deze grote groep was ook niet te harden, behalve de goedaardige vriendin van Sahirah, gemoedelijk als altijd en toen nog gezond.

Bor stond twee altaren van Sahirah vandaan. Als ziener werd ze geacht eventuele visioenen "door te sturen" naar Bor. Sahirah stond op West, met haar gezicht naar het Urielaltaar. En toen gebeurde het. Er waren vlammen aan de buitenkant van de ramen, er waren schreeuwende, betraande gezichten voor de ramen, alles stond in brand en de boel stortte in. En boven het altaar verscheen een breed gekruld lint met een tekst, geen gewone letters, maar ze wist wat er stond: "Alles daar aanwezig zou veranderen". Sahirah stuurde het hele beeld naar Bor, maar die ontving niet. Stuurde het naar Ang El Ani, maar die was sissend ruzie aan het maken met Ajnn. De beelden die Sahirah gezien had waren zo schokkend dat Sahirah dacht: “laat mij het zijn, dan hoeft het niemand anders te treffen”.

Na dit ritueel stond Ang El Ani hard te huilen in de tuin en kon Sahirah nog haar verhaal niet kwijt. Uiteindelijk kon Sahirah het pas vlak voor het weggaan vertellen en toen zei Ang El Ani boos dat Sahirah de boel niet zo op stang moest jagen met haar idiote verhalen. Ze was perplex.

Een week later stortte Sahirah haar wereld ongeveer in. In een razende toestand kwam mevrouw Ang El Ani op hoge poten naar Sahirah's huis om te vertellen dat zij haar niet meer in de Tempel van de Ster wilde en dat had Bor ook gezegd. Hoe kon dat??? Bor was immers nooit bij de lesgroepen (Sahirah wist allang dat dit haantje op zijn start getrapt was). Maar het ergste was dat Ang El Ani, aan Dos El Or verteld had wat ze had "gezien" en dat Dos El Or gezegd had "Sahirah heeft het goed gezien, zo zal het gaan". Maar Ang El ani bleef er bij dat zij de boel op stang had gejaagd met onzinverhalen. Waarop Sahirah zei: "Ang El Ani, het is allemaal onzin of het is dat niet. Maar jij kunt niet beoordelen wat ik zie". Waarop Ang El Ani hooghartig zei: "In mijn traditie spreekt men de Magus niet tegen". Sahirah antwoord hier op: in Mijn traditie wel, zeker in mijn eigen huis. En mevrouw Ang El Ani verliet het pand.

Maar in de groep, toen ca. 20 mensen, vertelde Ang El Ani een heel ander verhaal. Het fijne heeft niemand Sahirah willen vertellen, maar het was een kwalijke roddel. Die vriendin van Sahirah pikte dat niet en riep Ang El Ani op het matje, om zelf afgepoeierd te worden. Ze liet het er niet bij zitten en bracht het in de groep op een lesdag ter sprake. En zoveel kon worden vastgesteld: Ang El Ani loog de balken van het plafond. Dat pikten een heleboel mensen niet. Tien deelnemers stapten op. Het verhaal ging verder. Nog eens 8 buitenlandse deelnemers stapten op, want ze hadden de neus vol van Ang El Ani. Dit gebeurde allemaal eind januari. Voor het jaar om was lag de eerste Tempel van het Licht van de Ster op zijn gat.
Zo vergaat 's werelds glorie.

O, zeker Sahirah heeft Ang El Ani een paar keer gevraagd, of ze eens als grote mensen konden praten. Geen antwoord. Een jaar later staat Sahirah naast haar in een winkel en mevrouw negeert haar straal. Dat was matje. Niet lang daarna zat ze op de markt, want haar geschriften waren uitgegeven, achter een soort stalletje waar ze niet weg kon. Sahirah is pal voor haar stal gaan staan en riep "Een buitengewoon goed morgen toegewenst, mevrouw Ang El Ani!". Ze moest wel terug groeten, want er waren andere mensen bij en dan wil je niet afgaan, nietwaar? Ze moest Sahirah wel groeten. Sahirah dacht: "Je zult mij nooit meer negeren, nooit meer".

Ang El Ani en de Strijd met haar Leerlingen (5)

Er valt een boel te vertellen over Ang el Ani en haar manipulaties. Er waren ook tempeldienaren, die de neergang van de eerste Tempel meegemaakt, en precies wisten wat er speelde. Het een lang verhaal en er zitten kanten aan die nogal tegen de twilightzone leunen. Ang el Ani was een bang mens, maar beslist niet iemand om medelijden mee te hebben. Ze was ook altijd bang geweest.

Ang el Ani zou in eerste instantie kunstenares en toneelschrijver worden, dienares van Toth, maar ze verkoos een andere weg. Haar kunstenaarscarrière heeft ook geen hoge vlucht genomen. Zij die het werk van haar gezien hebben willen dat niet boven de bank hebben. Maar eerlijk is eerlijk: de godsdienstfiebel zat er al jong in. Enorme doeken vol demonen en wezens uit de Amduat.

Ang el Ani was een van de leerlingen die de geschreven magische training, op kleitabletten volgde, die werd gegevens door Dos El Or. Ze was bepaald niet de enige, maar misschien wel de meest fanatieke leerling van Dos El Or. Ang el Ani had zich behoorlijk snel ingelikt bij Dos El Or. Het ging Ang El Ani voornamelijk om het geschreven materiaal van Dos El Or. Omdat ze met het rituele basismateriaal alle kanten op kon, en alle pantheons kon toevoegen, die ze maar wilde (en er dus ook in rituelen mee kon werken) had Dos El Or zich toegelegd op het Egyptische pantheon.

Aan die rituelen zit genoeg aan glamour, om er van onder de indruk te raken, mits een ritueel ook behoorlijk opgezet is. Dos El Or kon dat altijd beter dan zij. Ang el Ani was goed in de rekwisietenafdeling, zullen we maar zeggen. Teksten heeft ze nog nooit goed kunnen schrijven. Er zat altijd een boel jatwerk in, uit andersmans teksten. Van Dos El Or heeft ze vanaf het begin van alles overgenomen. Je herkende Ang el Ani altijd aan de slechte vertalingen. Het midden Egyptische beheerste Ang el Ani niet goed genoeg.

Er zijn momenten die een gunstig keerpunt in de gammele eerste tempel van Ang el Ani hadden kunnen betekenen. Maar door de grootheidswaan, van Ang el Ani, werd het haar neergang. Ze trapt met iedereen ruzie en het ging dan altijd om geld. Al het geld was namelijk haar geld.

Sahirah, een leerling van Ang el Ani had eens een grappig chocoladeritueeltje vertaald voor een medetempelier. Nou, het huis was te klein! "Dat was haar werk en ze kwam aan haar inkomsten", stond Ang El Ani te schreeuwen. Dit even als kleine situatieschets. Er zijn ergere voorbeelden. Toen Ang El Ani deze leerling eruit gooide gingen er nog 9 anderen weg. Om haar leugens en haar onbetrouwbaarheid. Dat was alleen nog maar in haar tempelgroep, uit het eigen land. Uit de andere groep stapten nog eens 10 mensen op, toen ze hoorden dat ze deze leerling eruit gegooid had en vooral ook de reden waarom. Daarmee verloor de Tempel van de Sterren, van Ang El Ani, haar kern, dat was de val van de eerste Temple. Ang El Ani was toen nog verbonden aan de Tempel die het Licht diende en het heeft een poosje geduurd voor Dos El Or goed door had waar ze mee bezig was. Het was Dos El Or die het contact verbrak, niet Ang El Ani.

Annkath Enlil Sweno was ook een leerling van Ank el Ani. Een adder van het zuiverste water. Niemand heeft ooit begrepen waarom die de lengte kreeg van Ang El Ani. Annkath terroriseerde de hele club, rapporteerde aan Ang El Ani wie "goed" of "fout" was, schepte er ook over op dat zij de Temple al zo vaak had "gezuiverd" van "foute" mensen. Annkath kon nog beter tweedracht zaaien dan Ang El Ani en dat wilde wat zeggen.

Annkath, op haar beurt, wilde wel weten dat ze macht had. "We zullen nog wel eens zien wie hier in charge is" hebben leerlingen haar horen zeggen over Ang El Ani. Dat was nadat een leerling mee geweest was, naar dat ellendige gesprek, met Zem Enkci (een scene op zich). Dat zinde mevrouw Annkath namelijk helemaal niet, want zij voelde zich gepasseerd. Zij wilde meegaan als deskundige wit-zwart kenner.
Oh man, als Sahirah later nog aan die toestand dacht, dan kon ze zich nog steeds voor haar kop slaan, dat ze zich daarin had laten betrekken.

"De zuivering van de Tempel" zal een pittig magisch hoofdstuk vormen, in het verhaal over Ang el Ani, dat beseften allen die het van nabij hebben meegemaakt. Starring: de Boa en de Adder. Ang El Ani had altijd de Caduceusstaf als haar symbool. Die twee slangen op die staf hadden volgens de tempelleerlingen een naam: Ang El Ani en Annkath, twee serpenten. Daar werd wel eens stiekem over gefluisterd.

Ang El Ani ging niet alleen de strijd aan met haar docente Dos El Or, maar ook met haar leerlingen. Ooit had Ang el Ani een katterige leerling Ajnn, die wekelijks haar haardacht scheen te wisselen. Soms was ze Blondskull, naar de laaste griekse mode, dan weer was ze Blackskull.

Ajnn had de opleiding gedaan aan de Tempel die het Lichte diende en was tegelijk met Ang El Ani begonnen. Toen zij tijdelijk stopte (reden weten we niet) stoomde Ang El Ani op en was bijgevolg eerder ingewijd dan zij. De Tempel die het Licht diende had toen nog vrij weinig studenten, de opleiding was schriftelijk, bij Dos El Or. Ajnn en Ang El Ani een waren soort van bevriend. Dit is alles wat we uit de tijd weten van Ang El Ani en Ajnn

Ang El Ani was bang voor haar Ajnn. In die tijd wisten de leerlingen niet waarom. Nu weten we dat dat kwam omdat Ajnn dat experimentele kantje had, hoewel ze geen echte Seth fan zei te zijn. Sec bekeken was er niet zoveel mis met haar rituelen, al mixte ze naar de smaak van andere priesters de pantheons teveel. Maar dat deed Ang El Ani zelf ook, vandaar de warboel. Wat hadden deze dames dan tegen elkaar?
Ego, niks anders dan dat. Ang El Ani was ambitieus, Ajnn ook. Ang El Ani wilde een eigen school, Ajnn wilde zichzelf profileren.
Eigenlijk was Ajnn iets beter te volgen in haar ambitie. Zij zocht de mooie jongetjes, Ang El Ani zocht de schijn van heiligheid.
Ajnn 's huwelijk ging op z'n gat en zij was alleen met 2 kleine kinderen.

Ang El Ani had Ajnn niet verteld dat zij 3e graads werd ingewijd en wist dat ze dat wel moest doen. Dat dit Ajnn 's jaloezie zou wekken kon ze op haar vingers natellen. Maf genoeg had ze Ajnn wel toegelaten tot de tempel weekenden. De behoefte aan een show-off had het gewonnen bij Ang El Ani. Maar de inwijding zelf durfde ze niet in tempel weekend te houden. Vandaar, dat ze de nacht daarvoor thuis werd ingewijd en als 3e graads haar entree maakte op vrijdagavond. Op het programma stond echter wel een inwijding, maar niet welke. Het bleek Margad te zijn die 1e graads werd ingewijd door Dos El Or. Ang el Ani had dit zelf kunnen doen. Maar dit rookgordijn was welbewust opgezet en Dos El Or deed daaraan mee. Ajnn was niet dom, ze begreep heel goed wat hier gaande was.

Ajnn was behoorlijk onhebbelijk tegen iedereen, kribbig, snauwerig. Iedereen uit de groep van Ang El Ani kreeg wel een veeg uit de pan. Gezeur over het eten was er ook.
De toestand moest wel tot ontploffing komen en dat deed het ook, op zaterdagavond en op zondag ging het circus voort. Er waren acht tempels in de kapel en de deelnemers waren daar over verdeeld. Ang El Ani stond in de Rafael tempel en daar was Ajnn ook ingedeeld. Die verdeling had Ang El Ani gedaan, niet Dos El Or. Er was dan ook voortdurend ruzie daar. Of Ang El Ani zat jankend buiten na een ritueel, of de pleuris brak uit tijdens het ritueel, zoals op zondag. Dat was die sissende ruzie tussen de twee dames.

Dos El Or had al een vrij slecht humeur en dat werd voortdurend erger.
Een highlight was wel Dos El Or' s laatste lezing op zondag, over een of andere nieuwe rangschikking van Egyptische symbolen. Had Dos El Or zelf uitgevonden. De schema's werden rondgedeeld maar mochten niet meegenomen worden. Toen de schema's weer werden ingenomen ontbrak er eentje. Dos El Or was toen echt boos. Na een boel aandringen kwam het schema uit de tas van Ajnn en ze overhandigde het papier met de nodige minachting aan Dos El Or.

Dit is wat de priesteres Sahirah van Dos El Or gezien en meegemaakt heeft. Van Lady Blackskull, zoals ze zich later liet noemen, hadden ze toen nog niet gehoord.

Het kwam dus een paar jaar later, dat Anjj zich zo noemde.  Sahirah hoorden dit, over Ajnn, van mensen in gemeenschapshuis, waar ze wel eens gezamenlijk iets gingen drinken. Zij en andere priesters kenden Anjj vrij goed en ze hadden bepaald geen hoge pet van haar op, ook niet van haar leerlingen. Ze had in die tijd een kleine tempelgroep, die niet in een goed blaadje stond.

Ajnn legde het aan met iedereen. Dat deed geen enkele tempel goed en een slechte naam is moeilijk de wereld uit te krijgen.
Een jongeman die een blauwe maandag bij Ang El Ani's tempel gezeten had en die de Sahirah na jaren weerzagen in het gemeenschapshuis, was bijzonder gecharmeerd van Ajnn. Ook hij belandde in het hemelbed en schepte daar dan ook over op. Alles natuurlijk onder het mom van meditatie en mooie rituelen met dat aura van exclusiviteit. Men kon zich daar alles bij voorstellen. Zijn ietwat gederangeerde meditatieverslagen en vage verslagen van de rituelen, schreef hij aan een van de priesteressen. Ze schijnen nog steeds iets moois te hebben. Maar ja, Ajnn had met iedereen iets moois, als je dat mooi noemt.

Wat Ajnn voor de kost deed was volkomen onduidelijk. Ze was rijk, hadden de priesters gehoord. Ze was de dochter van de bouwmeester, al scheen ze een beetje zwart schaap in de familie te zijn. Misschien hete ze daarom Blackskull.

Wat Ang el Ani en Anjj allebei gemeen hadden is 1) hun Tempel van het Licht-achtergrond en 2) dat zeldzame talent om niet zo moeilijke dingen ingewikkeld en gewichtig te laten klinken. Daar was Ang El Ani's tempel een voorbeeld van en Ijnn's geschriften over haar rituelen ook.

Natuurlijk kon je vrij omgaan met de Egyptische magie en met de Levensboom, maar het betrof hier niet tien voetballen die je vrijelijk kon rondtrappen. Die dikke ingewikkelde taal moest laten zien hoe geweldig goed zij thuis waren in deze materie. Het was alsof die twee een kast vol dure ingrediënten hadden, maar de koekjes die ze daarvan bakken smaakten naar blubber uit de Nijl.

Is magie dan werkelijk hetzelfde als de schijn hooghouden? Schaduwen gooien? Suggestiviteit? Om elkaar en anderen zwart te maken, elk voor een eigen reden? Vroegen de andere priesters zich af. De oprechte priesters begrepen het wel, maar werden er droevig van. De goeie dingen gingen verloren en zijn ook echt verloren gegaan. Ajnn en Ang el Ani waren "two of a kind" en volkomen aan elkaar gewaagd.

De tijd ging voorbij en dan gebeuren er toch bijzondere dingen. Sinds Dos El Or met Ang El Ani gebroken had schreef Ajnn plotseling lovend over de Tempel van het Licht en over geschriften van Dos El Or. Ineens was er geen goud zo goed als de Tempel van het Licht. "Worden we oud?", vroegen de priesters zich af, toen ze dit lazen, of waren er dingen te halen, nu Dos El Or de eindstreep naderde? "Let op de ontwikkelingen", zeiden ze tegen elkaar.

Men moest al thuis zijn in de achtergronden, om dit alles te kunnen inschatten. Er zijn een massa mensen betrokken geweest bij al die gebeurtenissen en toch. De meeste mensen wilden niks horen over gekonkel, want er was overal wel wat. Dat was ook zo. Maar dat betekent toch nog niet dat men de andere kant op moest kijken, als de kwestie van integriteit een woordje meespreekt. Enkele van de priesters, keken niet de andere kant op en zagen de menselijke trekjes van dames, die onalledaagse kennis in huis hadden en daar geen fraaie dingen mee deden. Veranderen konden ze dat niet. Zelfs al ging de tweede tempel ten onder, dan veranderde Ang El Ani nog niet. Ajnn zou altijd blijven modderen, voor haar eigen genoegdoening.

De schatting was dat er heus wel verstandige magiërs zijn, die hun verstand laten spreken, ook al is het op een beetje subversieve manier. De achterliggende gedachte was goed, dus de intentie was goed: wakker worden. Dat moesten ze ook blijven doen. Misleiding = misleiding, daar was geen ander woord voor.

Het Slagveld van Ang El Ani (4)

Ceporo en Ang El Ani, ja dat was oorlog. Ceporo was toen al een 3e graadsingewijde, op het moment dat Ang El Ani werd ingewijd in deze graad en zij dacht dat ze de opvolgster van Dos El Or zou worden. Dos El Or wilde afbouwen, omdat ze al ver in de 70 was en het al werk in de tempel werd haar te zwaar. Sommige tempeldienaren kregen zelf de indruk dat Dos El Or de schijn behoorlijk heeft opgehouden, dat Ang El Ani goede kans maakte om haar opvolgster te worden. Dat had Dos El Or jaren eerder ook al eens gedaan met Va Did, vervolgens ging de opvolging niet door. Dit is ook een toestand geweest, maar dat ging tussen Dos El Or en Va Did.

Iedereen wist van Ang El Ani's ambitie en wist ook dat Dos El Or die ambitie aanwakkerde. In de tijd speelde ook nog een toestand tussen Ang El Ani en Zem Enkci, een priester die zij geprobeerd had uit de tempel te weren, gedurende een belangrijk festival, waar bij zo'n 40 andere priesters zouden komen visiteren. Ang El Ani had hem een brief geschreven en hem gewaarschuwd dat het beter was om niet te komen. Omdat Zem Enkci de serene sfeer in de tempel zou verstoren, omdat er eerder woorden waren geweest.

Ang El Ani was gewaarschuwd ,dat ze zich beter wat diplomatieker kon opstellen. Ze was ongelofelijk veroordelend en liet dat ook blijken tegenover Dos El Or. Een bevriende priesteres had haar deze actie afgeraden, met het oog op de toekomst van de tempel, want Dos El Or was best wel goeie maatjes met Va Did, op een bepaalde manier dan.

Nee, Ang El Ani duwde maar door met van die nonsens dat Zem Enkci zwarte magie bedreef, en een vriendje van Va Did was, terwijl Zem Enkci nog nooit van deze priester had gehoord had. Die kwestie, plus dat er 18 mensen vertrokken door haar toedoen, deed de deur dicht. Vooral uit het Noordelijke buurland, zijn veel papyrusbrieven over Ang El Ani's optreden geschreven, aan Dos El Or (die zij overigens nooit beantwoord heeft). De tempelpriesters Sahirah, die het goed met Ang El Ani voor had (en die overigens ook opstapte omdat ze eruit gegooid werd) had ook een pittige brief aan Dos El Or geschreven, met alle leugens van Ang El Ani erbij. Sahirah kreeg wel antwoord van Dos El Or, maar dat was een laf verhaal, met van die teksten als "dat Sahirah zich moest afvragen waar ze nou eigenlijk kwaad op was".

Alles moest natuurlijk geheim blijven, dat bracht de mede-tempelleden behoorlijk in verlegenheid. Einde vriendschap met Ang El Ani natuurlijk. Goed, Ang El Ani maakte het al te bont en toen heeft Dos El Or; Ceporo tot haar naaste medewerker verheven. Ceporo maakte een nieuwe papyrusrollen voor Dos El Or en meer van die dingen. Ja, daar werd je wel populair van natuurlijk.

Zoals de tempeldienaren Dos El Or kennen, is ze nooit open tegen Ang El Ani geweest, maar heeft ze haar langzamerhand langs de zijlijn gemanouvreerd. Tot Ang El Ani ontplofte omdat ze door had dat Ceporo haar plaatsje had ingenomen.

De echte grote manipulator was dus Dos El Or zelf. Ang El Ani , in al haar blinde ambitie, had Dos El Or zelf het mes in handen gegeven. En Dos El Or heeft het gebruikt, precies zoals de priesteres Sahirah, Ang El Ani had voorspeld. Het kwam tot een breuk tussen Dos El Or en Ang El Ani. En toen viel de hele eerste tempel van Ang El Ani als een kaartenhuis in elkaar. Ceporo was de lachende derde, maar dat kon ook zomaar over zijn, als het Dos El Or behaagde. Dos El Or bemoeide zich dus helemaal niet meer met Ang El Ani of  metdat wat ze deed.

Ang El Ani wist dus wel dat Va Did haar voorganger-mededinger-troonopvolger was. Toen Va Did het slechte nieuws kreeg, van Dos El Or, dat hij ook niet de opvolger was, werd hij zo kwaad, dat hij het zwaard (of een van de zwaarden) van Dos El Or jatte en in de Nijl geslingerd heeft. Daarin herkenden de andere tempeldienaars toch altijd wel iets van stijl.

Ang El Ani stelde hem, Va Did altijd voor als de Seth van de Tempel, een wraakzuchtige ellendeling, die altijd maar magische attacs op Dos El Or en op haar zou loslaten. Va Did had echter wel wat anders aan zijn hoofd, dan zich met die vervelo's bezig te houden. Maar zelfoverschatting kent geen tijd, niet?

Ang El Ani dacht natuurlijk: wat hem niet lukt, dat lukt mij wel. Haha. Sahirah en de andere priester zouden, toen Ang El Ani door Dos El Or werd afgezet, wel eens willen weten wat zij van Dos El Or in de Nijl geslingerd had. Dos El Or was evengoed een intrigante, dat vlakte niemand uit.

Had Ang El Ani beter uit haar ogen gekeken, en was ze naar de Sahirah toegekomen, die haar had gewaarschuwd, om haar te vertellen dat het precies zo uitgepakt had als iedereen op z'n tien vingers kon natellen, dan hadden ze een tijdje als grote mensen met elkaar gepraat. Echte maatjes waren Ang El Ani en de Sahirah nooit meer geworden, maar er was dan toch iets rechtgezet.

Helaas, Ang El Ani bleef zo blind als ze altijd geweest was. Het is nooit meer uitgepraat (Sahirah heeft dat nog een aantal keren geprobeerd) Ang El Ani stookte mensen enorm op en toen Sahirah jaren later een paar priesters tegenkwam, met wie ze ook leuk bevriend was in de tempel, kreeg ze alleen een blik alsof ze een vies beest was. Ach, toen wist ze wel genoeg. Die twee priesteressen zaten later nog steeds bij de tweede tempel van Ang El Ani, want ze zag ze later allebei op het plein lopen.

Va Did had onderwijl,  had al veel langer een eigen school; de Phoenix. Hij was gewoon een goeie leraar, helder en ter zake.

We hebben het slagveld van Ang El Ani  nu wel compleet. Dit heeft zich over een tijd van 7 of 8 jaar afgespeeld. Dos El Or had nog steeds haar opvolger m/v niet aangewezen. En dat terwijl zij ook de gegevens, van de priesteres die voor de vrede bemiddelde, kende.

Priesteres Ang El Ani is Zuinig op Energie (3)

Priesteres en magiër Ang El Ani had zich toegang verworven tot de oude tempel. Voor haar toetreden tot de oude tempel kende deze rituele ruimte een lange geschiedenis van geheime genootschappen, die hier hun rituelen uitvoerden, daarhalve was de tempel een verzamelplaats van oude krachtige energieën. Dat wist Ang El Ani maar al te goed en daar zou ze dankbaar gebruik van maken. Wat de meesten niet wisten was dat men hierdoor verrassingen, van Priesteres Ang El Ani, in de toekomst kon verwachten.

Door in deze oude tempel te werken kon Priesteres Ang El Ani namelijk de restenergie van de tempel koppelen aan de energie van het groepsritueel die zij in de oude tempel zou gaan opvoeren. Wat niemand wist was dat Ang El Ani deze energie opsloeg en gebruikte. De volgelingen van Ang El Ani zal dit waarschijnlijk ook worst geweest zijn, want die wisten  ook niet wat ze daarmee konden doen.

Aan een eind van een ritueel, als iedereen de ruimte heeft verlaten, dan verzamelt Ang El Ani deze energie.

Priesteres Ang El Ani wist maar al te goed dat deze energie er eentje is die meestal wordt opgeslagen in de Yesod sfeer, daar wordt het geprojecteerd en versleuteld. Hier kon Ang El Ani zich op elk moment toegang tot verschaffen en zichzelf voorzien van deze extra energie. Normaal gesproken moest dit de goedkeuring hebben van de groep. Maar dan vertellen we meteen het geheimpje van Ang El Ani. Dus werd er niks verteld. Dit was een soort virtuele diefstal.

Men kon deze energie vergelijken met de sfeer in een kerk. Al de gebeden en vieringen hebben hun energiepatroon achtergelaten. Dit patroon is gebonden aan die plaats, in die kerk (en in de sfeer van Tiphereth). Dat voelt men als men binnenkomt in een kerk. Deze energie is niet versleuteld en iedereen heeft vrij toegang tot die sfeer, men kan intunen en is men opgenomen in deze energie en men kan hieruit putten. Het bepaald de diepte van de concentratie en de beelden en emoties die dat oproept. Het werkt dus uitstekend en dat wist een magiër als Ang El Ani maar al te goed.

In de sfeer van de rituelen van Priesteres Ang El Ani kon niemand teruggaan, als de energie opgeborgen was. Dan bleef de herinnering op een bepaalde manier geblokkeerd, dus ook de beeldvorming en de emoties. De magiër, Ang El Ani zelf kon zich wel in het hele energiepatroon begeven en daar  haar boodschappen doen.

Zoiets vormde een diepzwart randje aan de rituelen en bijenkomsten van Ang El Ani. O, dit was eerder vertoond, hoor. Een deelnemer aan een ritueel van Ang El Ani, ging een keer na  afloop van een ritueel de "tempel" binnen, omdat ze iets vergeten was in de tempel. Toen zag de deelnemer waar Priesteres Ang El Ani mee bezig was.

De rest van de groep stond buiten en mocht ook niet binnenkomen. Het was trouwens ook geen toeval dat Priesteres Ang El Ani haar eerste optreden in de oude tempel een vuurritueel was. Vooral met vuurrituelen deed Ang El Ani dit soort dingen.

Priesteres en magiër Ang El Ani was zuinig op energie zullen we maar zeggen!

Ang El Ani en de val Haar Eerste Tempel (2)

In het kort vertellen we u hier de geschiedenis van de magiër en priesteres van de Tempel van het licht van de Ster, Ang El Ani. Later volgen we gedetailleerd haar belevenissen

Heel lang gelden, toen Ani El Agn nog Ang El Ani werd genoemd, kwam zij, doordat ze oude papyrus rollen bestudeerde over de werking van de menselijk geest voor het eerst in contact met magie. Wat zij las over Magie sprak haar aan, omdat zij dacht dat het haar mogelijkheden zou geven om haar eigen werkelijkheid te creëren en zaken naar haar hand te zetten. Zij wilde de dingen beheersen waar over zij tot nu toe geen controle had.

In wat zij in deze rollen las, over Magie, herkende zij veel van wat zij van huis uit had meegekregen. Ang El Ani kwam uit het zuiden en daar werd nog steeds het oude geloof gepraktiseerd. Het oude geloof was niet geheel gelijk aan de magie, die haar zo lief was geworden en waarin zij later zo bedreven werd, maar het was eveneens, als het oude geloof, rijk aan symbolen en rituelen. Dat sprak Ang El Ani zeer aan.

Naast dat het oude geloof haar het gevoel voor schoonheid en mooie rituelen had bijgebracht, had het haar ook een keerzijde gebracht. Ang  El Ani vreesde het duister. Ze was bang voor de krachten die verscholen lagen in Duat, de twaalf uren van de nacht. Ze was bang om in armoede te leven en om alles te verliezen waar ze zo aan gehecht was. Daarom werd magie haar beste vriend, omdat ze hiermee niet alleen kon behouden wat ze al had, maar hier mee kon ze ook verkrijgen wat ze nog niet bezat.

Ang El Ani had altijd al het gevoel dat zijn anders was dan andere kinderen, op school zat ze vaak weg te dromen en te fantaseerde over een andere wereld. Zij zag dingen die alleen zij achter haar oogleden zag. Ang El Ani was een creatief kind en ze leerde zichzelf om haar innerlijke wereld vorm te geven en uit te beelden.

Ze maakte prachtige tekeningen van de haar innerlijke goddelijke wereld. Echter steeds tekende ze weer hoe de krachten van de natuur, met elkaar een eeuwige spel om het evenwicht speelden. Ze vreesde Anubis, die steeds opdook in haar tekeningen.

Eigenlijk was Ang El Ani voorbestemd om geestelijkgenezer en schrijver te worden in de tempel van Thoth. Om die reden waren de papyrusrollen op haar pad gekomen, maar zij zelf was hier niet tevreden mee en ze koos voor een andere bestemming.

Omdat Ang El Ani haar eigen angsten, voor de door haarzelf gecreëerde wereld wilde bedwingen , verdiepte ze zich in de werking van de geest van de mens. Daarna kwam de magie. Toen zij zich dieper ging verbinden, met het leren van magie, liet ze het maken van schilderingen achter zich. Noch heel af toe maakte ze een mooi kunstwerk, maar het zou nooit meer het onbevangen werk van vroeger worden. Dus liet ze het al gauw voor wat het was.

Nu ze ouder was, wist ze zeker, haar ster zou tot grote hoogte reizen en ze zou zich de kunst van de magie eigen maken. Daarna wilde ze het aan anderen leren en Hoge Priesteres zijn in haar eigen Tempel. Zodoende begon ze haar eigen tempel. Ang El Ani was een jaar geleden begonnen met een eigen tempel en ze had inmiddels al een aantal eigen leerlingen. Ze wilde dat deze tempel zich zou uitbreiden over heel het land. Daarna zou ze zich gaan richten op de omliggende gebieden. Ze ging geschiedenis schrijven. Ook daarom wilde ze een ware ingewijde worden, in oude Mysterie tempel, gewijd aan het licht.

Dat Ang El Ani in het bezit was gekomen van papyrusrollen met oude teksten over magie, moest ze in eerste instantie verborgen zien te houden voor iedereen en zeker voor haar familie. Haar ouders zouden deze studie zeker afkeuren. Zij waren van het oude geloof en het oude geloof, uit het zuiden, verbood het gebruik van magie voor persoonlijke doelen.

Het oude geloof, van haar ouders, leerde haar dat op het gebruik van persoonlijke magie strenge straffen stonden in Duat. Anubis zou haar gebruik van magie zeker laten bestraffen, als ze na haar dood in het gerecht stond, voor Osiris. Ang El Ani’s hart zou van u af zwaar wegen op de schaal van Maat. Dat wist ze en daarom besloot ze dat Anubis haar persoonlijk god zou worden., zodat ze hem kon dienen en gunstig kon stemmen. vanaf dat moment droeg ze om haar nek een amulet met de beeltenis van de god Abubis.

Ang El Ani las in de papyrus rollen dat er ver weg een mysterieschool was met een zeer oude lineage, Over deze school had ze al veel gelezen en ze wilde perse naar deze school om een ingewijde te worden. Hier kon ze magie leren toepassen en ervaren. Ze zou wijsheden en geheimen verwerven welke vanuit de oudheid van mond-tot-oor werden doorgegeven, van de ene generatie ingewijden naar de volgende generatie. Deze lineage was een inwijdingslijn waarbij de hoge magische ingewijden van de ene generatie, hun opvolgers voor de volgende generatie lesgeven en inwijden.

Zo werd er voor gezorgd dat Ang El Ani alleen de magie van hoge kwaliteit machtig zou worden . Om naar deze school te kunnen gaan moest ze wel enige offers brengen. Het zou haar veel tijd en geld kosten. Ze zou haar gezin en familie en op de hoogte moet stellen en wat te doen met de zorg voor haar twee kinderen?

De leerlingen van haar eigen tempel zou ze spoedig, van haar bestuit op de hoogte brengen. Tegenspraak in haar keuze dulde ze van niemand niet. Ang El Ani had immers haar besluit al genomen. Van het geldoffer, daarvan wist ze zeker, dat ze dit later drie dubbel, met haar eigen Tempel, terug zou verdienen, conform de wetten van haar magie.

Ang El Ani besloot om het grote water over te stekken en priesteres en dienares van het licht te worden, in de tempel van de oude mysteriën.

Het was een verre reis en voordat ze vertrok kleedde ze zich in een bijzonder blauw gewaad, bezaaid met de sterren van de hemel. Haar korte lichte haren verfde ze gitzwart. hierin liet lange haren vervlechten, die ze bij de barbier had verkregen, zodat, ondanks de weinige uitstraling die Ang El Ani van nature bezat, het leek alsof ze al een priesteres was, met lange zwarte haren. Haar ogen maakte ze blauw.

Ze klopte aan op de tempelpoort van de oude mysterie school. Daar was ze welkom. Ze werd opwachte door een vrouw met de naam: Dos El Or. Deze naam betekende: Zij die is van Goud. De hoge priesteres Dos El Or had Ang El Ani al verwacht.

Na langere tijd in de tempel van de oude mysteriën gediend te hebben zag Ang El Ani dat Dos El Or oud geworden was. Dit zou Ang El Ani haar kans zijn om nog meer aanzien te krijgen, want de simpel rol van tempel dienares paste haar niet. Wel had Ang El Ani zich inmiddels opgewerkt tot een derde-graads priesteres. Maar dit was voor haar niet voldoende, Ang El Ani wilde even groot en belangrijk worden in de lijn van overlevering van de oude Mysteriën als Dos El Or. Ang El Ani wilde dat haar naam opgenomen zou worden op de lijst van de oude Meesters.

Op een dag meende Ang El Ani vernomen te hebben dat zij de opvolgster van Dos El Or zou worden. Ze was er van overtuigd dat Dos El Or wilde afbouwen, omdat ze al ver in de 70 was. Ang El Ani kreeg zelfs de indruk dat Dos El Or dit ook wilde. Ang El Ani had echter niet in de gaten dat deze oude wijze oude de schijn behoorlijk had opgehouden. Ang El Ani dacht dat ze een heel goede kans maakte om haar opvolgster te worden.

Dos El Or had bij binnenkomst van Ang El Ani allang gezien wie zij werkelijk was. Zij zag dat Ang El Ani de tempel van de oude Mysteriën binnen was getreden, om alleen zichzelf te dienen. Ang El Ani was geen dienaar van het licht, maar eentje van het duister, die uit pure angst voor wat er zich in de duisternis van Duat bevond Anubis aanbidde. Toch nam Dos El Or, haar leerling Ang El Ani, met liefde op in haar tempel, omdat ze wist dat daar door deze liefde, Ang El Ani de val van haar eigen Tempel van de duisternis zou creëren.

Ang El Ani wist echter niet dat Dos El Or jaren eerder ook al eens iets soort gelijks had meegemaakt met een leerling genaamd Va Did. Zij naam betekend: geliefde vriend. Ook hij was een trouwe dienaar van de tempel die uiteindelijk ook dacht een opvolger te zijn van Dos El Or.

Dos El Or wist van Ang El Ani haar mateloze ambitie en zucht naar macht en zij wakkerde deze ambitie aan om Ang El Ani een wijze les te leren. Maar Ang El Ani was verblind door haar zucht naar macht en roem en leerde haar lessen niet.

Een priesteres in opleiding, uit Ang El Ani eigen Tempel, had haar thuis reeds gewaarschuwd dat ze zich beter wat diplomatieker kon opstellen. Ang El Ani was ongelofelijk veroordelend en liet dat blijken ook, door kwade roddels te verspreiden. Ze sprak kwaad over haar mede studenten, tegenover Dos El Or.

De bezorgde priesteres in opleiding had haar deze strategie nadrukkelijk afgeraden. Het was beter om geen uitspraken te doen over andere leerlingen van Dos El Or, met het oog op de toekomst van de tempel, want Dos El Or was immers ook goeie maatjes met de leerling priester, waarover Ang El Ani al dit kwaad sprak. Op een bepaalde manier bleef Dos El Or altijd tegenover iedereen neutraal. Ondertussen had Dos El Or waargenomen dat de intenties van de priesterleerling, waar over Ang El Ani kwaad sprak goed en oprecht waren.

Ang El Ani duwde maar door en probeerde met haar roddels tweespalt in de tempel van Dos El Or te zaaien. Ang El Ani vertelde dat de priesterleerling zwarte magie bedreef en een vriend was van Va Did was. De gedoodverfde gevallen opvolger van Dos El Or. Terwijl deze oprechte priester leerling nog nooit van Va Did gehoord had. Ang El Ani stelde de priester leerling, net als Va did altijd voor, als de Seth van de temple van de oude mysteriën, een wraakzuchtige ellendeling die altijd maar magische attacs op Dos El Or en op haar zou loslaten.

Er werden van uit verschillende verre landen papyrus brieven over Ang El Ani's optreden geschreven aan Dos El Or. Zij beantwoorde deze met liefde en wijsheid. Zij die deze strijd hadden begrepen wisten dat er hiermee een onderscheid was gemaakt tussen goed en kwaad.

De leerlingen van in de tempel Ang El Ani waren ook boos en in verwarring. Zij hadden groot respect voor Dos El Or. Door toedoen van Ang El Ani verlieten 18 dienaren Ang El Ani’s tempel, gewijd aan het licht van de sterren. Dit alles veroorzaakte de val van de eerste tempel van Ang El Ani. Over al deze gebeurtenissen leren we later meer uitgebreid in het vervolg van de geschiedenis van Ang El Ani en haar tempel van de Orde van het Licht van de Ster.

Boos verliet Ang El Ani de oude Mysterie tempel van Dos El Or. Nooit had ze verwacht dat Dos El Or haar spel door zou hebben.

Ang El Ani gaf echter niet op: Ze had immers voldoende kennis van Dos El Or kunnen bemachtigen, om verder te gaan met haar eigen plannen. Stiekem nam ze vele papyrus rollen met rituelen en oude kennis mee, uit de oude Mysterie tempel van Dos El Or. Ze wilde net als Va did, bij haar vertrek wraak nemen op Dos El Or. Va did had bij zijn vertrek een magische wapen, van vuur, van Dos El Or gestolen. Uit boosheid had hij deze in de rivier gegooid

De geschriften die Ang El Ani had gestolen werden door haar vrijelijk aangepast. Daarna ondertekende ze de rituelen met haar eigen naam, zodat ze de rituelen kon gebruiken in haar eigen tweede Tempel. Nu leek het net alsof ze toch een ware ingewijde was, in de hoge graden, van oude mysteriën.

De naam van Dos El Or wilde Ang El Ani nooit meer horen. Ze gebruikte de naam Dos El Or daarna nu enkel alleen nog ijdel.

Van Dos El Or heeft Ang El Ani nooit meer iets gehoord. Een dienaar van het licht, als opvolger, voor de tempel van de oude Mysteriën, heeft Van Dos El Or tot op heden nog steeds niet aangekondigd of aangewezen.

Mysteriespelen spelen? Wel even uitleggen graag!

Voor een overtuigend mysteriespel, met een krachtig effect, zullen de deelnemers behoorlijk op de hoogte moeten zijn van de inhoud van het spel. Daarom is het verstandig om voordat men begint uitleg te geven over het mysteriespel en over de symboliek die het vertegenwoordigt. Een mysteriespel is veel meer dan een reeks handelingen, symbolen en mooie woorden. De personages in het spel vertegenwoordigen bepaalde krachten. Die zou ieder zich vooraf eigen moeten kunnen maken. Dat duurt een poosje, anders krijg je het Custers-effect en dat wil niemand.

Zowel de kennis over de samenhang, als wel de achtergrond van de rollen in veel van de mysteriespelen, die Sterzoeker kent, zijn verbonden, jaja en dat is geen verrassing, met de Levensboom. Nou hoeft er niet eerst een hele cyclus Levensboom-lessen doorgenomen te worden, hoor, voordat men deze spelen wil uitvoeren, maar een minimaal inzicht is wel nodig. Een passiespel of een kerstspel gaat vrij makkelijk af, omdat er een zekere vertrouwdheid is met de personages en  met dat waar ze voor staan. Met Mitras, Dionysos, Balylonische of Egyptische spelen (om maar een dwarsstraat te noemen) is dat moeilijker. En dan is er nog het punt van de kostumering, het decor en het afgestemde geurwerk, plus de muziek. Een regisseur is dus nodig. Kies voor de te gebruiken atributen wel iets wat ook een beetje oogt, want fietsonderdelen of beddespijlen kenden men in het oude Egypte niet.

En toch is het te doen, als men er tijd in wil steken. Maar dat is eigelijk niet ongewoon. Elke toneelgroep doet er maanden over om een stuk goed neer te zetten. Gewoon beginnen, zou Sterzoeker zeggen.

Men moet bij het opvoeren van mysteriespelen ook niet het uiterste van de deelnemers vragen. Het moet wel aangenaam blijven. Ooit woonde Sterzoeker een Lamasritueel bij. Een van de deelnemers moest op een tafel liggen, onder een laken, op een bed van stro. En het was bijna 40 graden heet!!! Puur tekst werd er gelezen en die knaap maar peentjes zweten onder dat laken. Dat stro prikte overal en het was te heet, maar hij moest blijven liggen. Dat ritueel heeft bijna 4 uur geduurd en het was moordend vervelend. Sterzoeker drink al jaren geen bier meer, maar na afloop toch maar even zo'n enorm glas koel Duits bier in een teug naar binnen geslingerd. Midden in het ritueel brak de slappe lach uit, waarschijnlijk door uitdroging van de deelnemers.

Natuurlijk is het wel zaak, dat als men een mysterie spel opvoert, om de deelnemers vooraf  enige uitleg te geven over de symboliek die ze in het spel tegenkomen. In het gunstigste geval, als er er geen uitleg is gegeven en de symboliek wordt niet begrepen, is het een holle vertoning. En dan komt iedereen er nog goed vanaf. Het niet begrijpen van een uitgevoerde mysteriespel zal heel wat deelnemers behoorlijk in de war maken. Dan heb je kans dat ze voor een volgend spel niet meer terugkomen.

Wat hier gebeurt is in feite een wezensvreemde verering van natuurkrachten. De namen en symbolen haken niet aan bij onze culturele formattering. De wezenlijke kern van een ritueel of mysteriespel is dat je je emotie aan de godvorm(en) kunt verbinden. Vervolgens kun je ook je beeld van de godvorm maken en de taal volgt er achteraan.

Als er niets te herkennen is, van wat er in die rituelen mysteriespelen wordt opgevoerd, ondergaan mensen toch de sfeer en de invloed van zo'n gezamelijk ritueel. Wat dit dus in hun losmaakt heeft geen vorm en geen naam. Daarom is het ook te begrijpen waarom Egyptische mysteriespel bijvoorbeeld als ingewikkeld en moeilijk worden gezien. Ten eerste moet men de hele familiegeschiedenis van die goden kennen om de samenhang te vinden. De namen laten al helemaal geen belletje rinkelen, als men zich hier eerder niet in verdiept heeft. De eigenschappen zijn altijd gelinkt aan natuurkrachten, niet aan iets sociaals wat wij alle dagen meemaken. In feite moet je geest emigreren naar een vreemde cultuur en daar integreren om het (goden)leven en hun cultuur een beetje te snappen.

De meeste mensen willen helemaal geen emigrant in eigen geest worden. Wie wel? Dit snappen ze in de politiek ook niet, dat daar de hele integratiestrijd om gaat. Of misschien kunnen we beter zeggen: de weerstand tegen integratie. Zoiets duurt heel lang. Een geest moet eerst de nieuwe duiding van oude bakens (of symbolen) kunnen combineren met al dat wat vetrouwd is, anders is het bedreigend en dat gevoel is heel reeel. Dit is precies wat er in zo'n mysteriespel of ritueel ook gebeurt en daardoor raken mensen behoorlijk uit de koers.

Ben je beter op de hoogte van de achterliggende symboliek, dan kun je hier veel krachtiger mysteriespelen of rituelen van maken. Moeilijk is het niet. Ook moet het mysteriespel meer zijn dan wat verklede begroetingen en wat eerbetoon en klaar. De namen, de symbolen, en de attributen zijn meestal al door iemand anders beschreven. Wie hier zelf niet uit komt kan dus altijd boeken er op naslaan, of eventueel op internet googelen, op de gebruikte namen, symbolen, verhaallijn, of mythe, van het mysteriespel.

Gefundenes Fressen dus. maar men moet, als mysteriespel begeleider, toch echt een ei zijn om midden in het ritueel een tekst te zetten als; "laat de symboliek in je bewustzijn doordringen". Euh, dat was de hele opzet van deze blog,  dat is waar men uitleg over moeten geven, al voor dat men met het mysteriespel begon.

Altijd eerst goed lezen, vooronderzoek doen, om uitleg vragen, of geven dus, voordat men aan mysteriespelen begint!

Ammit Humor

Ammit, Eter van Harten

In het Egyptisch Dodenboek wordt het hiernamaals het Sekhet Hetepet genoemd. Om er te komen, moeten de ka (de levenskracht) en de ba (de ziel, voorgesteld als een vogel met een mensenhoofd) in de boot van de zonnegod Ra stappen. Overdag steekt hij de rivier van de hemel over, om 's avonds met zijn lading pas gestorvenen in het westen te arriveren.

Aan boord zijn twee hemelse veerlieden. Na van boord te zijn gegaan, moet de gestorvene zeven poorten passeren, elk bemand met een portier, een wachter en een bode. Vervolgens moeten de vele mysterieuze ingangen van het huis van Osiris worden begroet, voor ze open zullen gaan.

In de Zaal der Gerechtigheid zetelt Osiris op zijn troon, met daaronder het monster Ammit. Toth, God van de wijsheid treedt als aanklager op. De gestorvene mag zich zo lang verdedigen als hij wil. De overledene moest 42 verklaringen over zijn reinheid afleggen. Deze verklaringen stonden ook bekend als de negatieve Schuldbelijdenissen. Ze verklaarden dat de persoon gedurende zijn leven geen misdaden had gepleegd, zich niet oneerbiedig had gedragen jegens de goden of anderen onrecht had aangedaan.

De Negatieve Schuldbelijdenissen waren in zeker zin ook positieve bevestigingen, maar uiteindelijk zal zijn hart op een weegschaal worden gelegd, om het te wegen tegen het gewicht van een veer uit de hoofdtooi van de Godin van de waarheid. Als het hart te zwaar blijkt, zal het monster Ammit het opschrokken.

Ammit of Ammut was in de Egyptische mythologie de personificatie van goddelijke vergelding voor alle zonden die iemand gepleegd had tijdens zijn leven. Ze had een belangerijke functie bij het het wegen van het hart. Zij had de taak om de harten van doden te eten als deze niet zuiver was

Zij woonde in de Hal van Maat, in de onderwereld, Duat, nabij de weegschaal van rechtvaardigheid, waar de harten van de doden gewogen werden door Anubis tegen de Ma'at, het principe van waarheid en gerechtigheid. De harten van diegene die de test niet haalden werden aan Ammut gegeven om te verslinden, en hun zielen mochten Aaloe niet binnentreden. Zo moesten zij tot in de eeuwigheid rusteloos ronddwalen, aldus een tweede dood stervend. Volgens sommige verhalen zou ze zijn onthoofd door de beul vanOsiris, Shesmoe.

Ammit werd niet vereerd, en werd nooit beschouwd als godin. In plaats daarvan belichaamde zij de angsten van alle Egyptenaren, onder de dreiging van eeuwige rusteloosheid als zij niet het principe van de Maat volgden. Daarom is Ammit afgebeeld met het hoofd van eenkrokodil, de voorzijde van haar lichaam van een leeuw of luipaard, en met haar rug in de vorm van een nijlpaard, een combinatie van wat de oude Egyptenaren beschouwden als de meest gevaarlijke dieren. Zij wordt vaak beschreven als demon, maar in feite is ze een goede macht omdat zij het slechte vernietigt.

Haar rol komt terug in haar naam, die betekent Verslinder of, nauwkeuriger en minder eufemistisch, Botten-eter, en haar titels als Verslinder van de doden, Verslinder van miljoenen (Am-heh in het Egyptisch), Eter van harten en Grootheid van de dood. Ammit wordt ook vergeleken met meerdere goden. Bijvoorbeeld Toëris, een woest, vleesetend Nijlpaard. Of met Tawaret, die vergelijkbare fysieke kenmerken heeft, als metgezel van Bes. Hij hield iedereen van het slechte leven. En ook met Sekhmet, de woeste leeuwingodin. Zij dronk ook bloed en was de godin van de oorlog.

Als het hart gewogen was en niet te licht werd bevonden ging de overledene door op reis naar de "Velden van Riet" (ook wel Velden van Offerandes en het Schone Westen genoemd). Het was een geïdealiseerde versie van Egypte, maar dan vruchtbaar en veel groener. Wat is er tenslotte prettigere voor een ziel dan naar een vertrouwde plaats te gaan waar het beter is dan hij gewend was?

Niet alle geesten mochten de hemelse Velden van Riet betreden. Sommige werd de toegang ontzegd, waarna ze als "mut" (gevaarlijke doden) terug moesten naar het rijk der levenden. De mut waren de geesten van degenen die op ellendige wijze aan hun einde waren gekomen, zoals verrader, krijgsgevangenen, mensen die een gewelddadige dood waren gestorven, jonggestorven kinderen en mensen die op aarde hun doel niet hadden bereikt, of te veel zonden hadden begaan.

Er waren verschillende betoveringen die de levenden moesten beschermen tegen de wraak van ongelukkige doden, die over krachtige magie beschikten. Akhu konden ook in het paradijs ongelukkig worden, als nabestaanden hen onvoldoende herdachten. Als wraak gingen ze dan de nabestaanden lastig vallen. Deze brachten vervolgens offers en voerden ceremoniën op om de beledigde zielen gunstig te stemmen.

Iemand die veel zonden heeft begaan, wordt verstoten en zijn ziel moet voor eeuwig over de wereld ronddolen. Om te kijken of iemand veel gezondigd heeft, wordt het hart van de overledene gewogen. Wanneer dat zwaarder is dan een veertje, ben je de sigaar. Zonden wegen namelijk zwaar op de maag, eh.. hart.

En dit is nu precies de functie van Ammit: wanneer het hart te zwaar is, verscheurt zij het en daarna jaagt ze de ziel van de overledene weg. Ze zorgt er ook voor dat deze dolende zielen niet stiekem het dodenrijk in kunnen glippen.

Niet zo verwonderlijk dus dat die oude Egyptenaren een beetje bang waren voor Ammit!