Prometheus brengt het vuur.

Ouranos was de god die alle sterren kende. Hij beheerste de universele kennis. Ouranos had lak aan de mensheid. Hij vond het domme wezens en minachtte hen! Hij wilde op geen enkele wijze iets met hen te maken hebben. Zo bleven de Uraanse universele inzichten, het visionaire, en het alwetende voor de mens verborgen.

Daar zijn die duistere, barbaarse wezens niet aan toe, vond Ouranos!

De andere goden waren het daarmee eens. Mensen zouden misbruik maken van het hemelvuur!

Tot op een zekere dag Prometheus, een Titaan, vond dat de mens ook recht had op dit vuur, wat hem ertoe aanzette dit vuur te stelen van de goden.

Het gestolen vuur werd toen, tegen de wens der goden, van de hemel naar de aarde gebracht!

Nu was de mensheid in bezit is gekomen van dit vuur en deze kennis, in staat zich te ontwikkelen.

Bijna Lente!

wat plukjes haar
in bruikleen
gelaten
een andere vogel
zingt het lied
Een leeg nest

in alle kleuren geel
tovert ons aller moeder
nieuw leven
gevangen in een spiraal
van tijd naar tijd

een moment in de verse zon
en ik peins
over oude plannen
die ik nu echt
ga verstoppen

ook dit jaar
peuteren
onze kinderen
uit de aarde
wat ik zo goed
dacht verstopt te hebben

de haas huppelt
opgetogen over de wei
en kleurt
de wereld
alsof het
voor het eerst is

Engelen Magie; Oorlog in de Hemel

"De Engelen, daar gaan we mee werken", sprak de magiër vol trots. Op dat moment verplaatste er zich een schokgolf, richting hemel. Het bericht van de magiër arriveerde in de hemel, met een luide krijs. Het werd gehoord tot in de zevende sfeer. De engelen schrokken allen. "Nee, he´ niet weer", sprak Michaël, de leider van de Aartsengelen. Zeer verontrust keek hij de andere aanwezige Engelen aan. Ze wisten waar hij op doelde; dit was al eens eerder vertoont door de magier. Nu werd het dus wederom oorlog in de hemel. "Laten we hopen dat het geluid, van de magiër, nog niet gereikt heeft tot aan Metraton", sprak Gabriël, de boodschapper van God. "Nee, zo ver is het gelukkig nog niet. De magier heeft slecht uitgesproken dat er met Engelen gewerkt gaat worden. Er wordt op dit moment dus nog niet gewerkt met Engelen. Als het wel zo ver komt, dan neem ik de schuld op me", sprak Uriël. "Laten we beter de boel zien te helen, voordat het zo ver komt." voegde de wijze Rafaël er aan toe.

Ooit werden de engelen slechts in gedachten genomen door de bescheiden zoeker, die verteld was dat de waarheid in de hemel gevonden zou kunnen worden, zich afvragende of het wellicht dwaas was om de bron van oorsprong te willen bereiken.

Hoe anders is het tegenwoordig gesteld. De Engel Michaël dacht terug aan de grove inbraak, op de hemel, die eerder door de magiër was gepleegd, in een mysteriespel.

De magiër had een leerling, die haar trouw was, als zoeker naar de Engelen uitgezonden, deze was weliswaar verkleed als nederige zoeker uitgezonden; maar met in de hand een afbeelding van de Boom des Levens, en een kaart, met daarop de 49 poorten van de Hemel, ondertekend met “Uriel”. Bovendien was deze zoeker in werkelijk helemaal niet zo nederig en bescheiden, als de rol die hij, in dit spel, vertolkte. Nee, deze zoeker was geen Enoch, Noach, Moses, Dante, of Dee. Hij toonde zich aan de Engelen als een zoeker die reeds gevonden had. Dat deed de Engelen alarm slaan.

Zelf koost de onbescheiden magiër om de rol van Shekinah in te vullen. Dit was echter een rol die de magiër onmogelijk kon vervullen, want Shekinah is er:
-Als twee mensen samen zijn in Gods naam, als ze bidden of bezig zijn met de Merkaba is de Shekinah aanwezig.
-Shekinah is ook het vrouwelijke aspect van God. Soms wordt ze als een afzonderlijke Godin voorgesteld.
-Shekinah is een zichtbaar licht dat een schakel is tussen God en mens.
-Shekinah is daarmee een synoniem voor de Heilige Geest, die zelf ook die verbinding uitdrukt. De Shekinah tinkelde als een klok en de Heilige Geest manifesteerde zich via de zintuigen als licht en geluid.
-Shekinah woont in de tempel, dat "Huis van Shekinah" wordt genoemd.
-Shekinah woont, om precies te zijn, in het Heilige der heiligen, boven de Ark van het verbond, tussen de cherubijnen.
-In Aramese talen wordt Shekinah aangegeven met "Memra", dat "Logos", "woord" betekent; en met "Yekara", dat "glorie roem, eer" betekent, en steeds met "uitstraling" geassocieerd wordt.

De magiër had wel degelijk, uitstraling, dat was de Engelen ook opgevallen, maar deze was van geheel andere aard dan Shekinah en dan de Engelen lief was. Daarbij gaat het om de uitstraling, het ‘charisma’. Dit maakt de magiër tot een bijzonder iemand, een opvallend persoon. Zo iemand is op de een of andere manier sterk aanwezig. Je merkt dat vooral aan het gevoel dat zo iemand je geeft. Dat gevoel wordt overgebracht door die uitstraling. Dat roept associaties op met "licht". In feite is het een energie met een bepaalde, hoge frequentie, of in het geval van deze magiër; een uitstraling van duisterheid.

Door de luide krijs, die Engelen verstoorden, werd aan de duistere, andere kant, van licht-spectrum wel degelijk de lokroep van de zoeker verhoord. De magiër was zich hier wel bewust van. Een oud kabbalistisch motto immers stelde; Demon est Deus inversus, "de duivel is de omgekeerde God", ofwel "de duivel is een aanvulling op God".

De magiër zelf, had als moto; "verbinden van de twee landen", dus zag deze er geen bezwaar in om dienaar te zijn van beide krachten. Door het ene te doen, een ritueel op te dragen aan de engelen, die de meer subtiele etherische krachten vertegenwoordigen, kon er aan de andere kant een ruimte gecreëerd worden, om dingen in de dichte stof te bewerkstelligen. Daar deed de magiër het voor.

De magiër was meester in het creëren van leegte, van behoeften. Zo had de magiër, vijftien personen, voor dit spel om zich heen verzameld. Zij hopen zich te kunnen kunnen vullen met de volle wijsheid van de magiër, wat in werkelijkheid niet meer was dan een kille leegte.

Sommige van de intelligente krachten of engelen, zoals wij ook wel de scheppende krachten in de kosmos noemen, werken samen om de substantie van het universum te verdichten, om bewustzijn in materie onder te dompelen en om het afgescheiden individuele bestaan te isoleren. De magiër werkte met deze krachten. Deze krachten die gewijd zijn aan dichtheid, onbewustheid en afgescheidenheid zijn de duistere engelen wiens doel is het voortkomen van het vele vanuit het Ene, de involutie van materie, leven en geest. Zij zijn de centrifugale, scheppende krachten die het vele voortbrengen uit het Ene.

Langs de fysieke of substantiële ontwikkelingslijn wordt materie door deze magiër aangetrokken. Aanvankelijk steeds meer verdicht totdat het een zeker dieptepunt van dichtheid bereikt, een bepaalde staat van onbegrijpelijke dichtheid, zoals in één van de zwarte gaten van het universum waar de fysieke wet zoals wij die kennen, niet geldt. Vanuit dat punt van maximale dichtheid ontwikkelt zich materie tot complexe maar ook tot ijlere toestanden – waar de materie die wij kennen meer lege ruimte is dan substantie en daarom al heel subtiel. Op deze wijze bindt de magiër mensen aan zich en vult zich de portemonnee.

Ondanks dat de magiër het doet voorkomen dat ze de Engelen van het licht dient gaat het werk van de duistere engelen gaat wel door: zwarte gaten verdichten zich tot materie; bewustzijn vloeit in de minerale vormen binnen, in een steen die in het midden van de tempel van magiër is geplaatst en "zaadsteen" wordt genoemd, en wordt zo beperkt; De leerlingen van de magiër bewegen zich in de richting van de spirituele afgescheidenheid van individualiteit. De impuls van de duistere engelen – de involutie van materie, bewustzijn en geest – is overal rondom ons. Het magische-menselijk pad ligt in feite in een andere richting, en dus is voor zoekers van het ware licht, het werk van deze magiër kwalijk geworden – De magiër is niet slecht op zichzelf, niet malum in se, maar kwalijk in verhouding tot de richting die haar leerlingen dienen op te gaan.

Om die reden ontvlamde er een oorlog in de Hemel.

De Vleugelen van Icarus

wild en zwierig
was zijn reis
op weg naar de zon

vergeten was hij
alle goede raad
en dat het blauw van de hemel
hem beschermen zou

nooit meer zal hij
in vrijheid kunnen vliegen,
zijn vleugels zijn verbrand

Te hoog gegrepen,
te diep gevallen.
Icarus. o Icarus.

Sprookje: Het Lala-land Schrijvertje

Ooit is het Schrijvertje, in het huis met de roosvenster, met zicht op Lala-land, begonnen om dingen te noteren, die hij zag door het venster. Dat deed hij gewoon, zomaar voor de lol. Het Schrijvertje heeft een speciaal roosvenster in zijn huisje, met speciaal vensterglas en daar door heen kon hij kijken in een andere wereld; de wereld van de heksen en tovenaars, genaamd Lala-Land. Het Schrijvertje schreef niet met een speciale reden, over wat hij zag, maar gewoon omdat hij het leuk vond te beschrijven wat hij zag.

Zelf betrad het Schrijvertje nooit in zijn fysiek vorm Lala-land. Nee, Lala-land dat was en is niet zijn wereld. Niemand in lala land kende dan ook hem, of zijn gezicht. Hij had genoeg aan het venstertje. Hij zat in zijn huisje en bestudeerde, door het venster, alle bewegingen in Lala-land.

Daarnaast beschikte het Schrijvertje nog over een heel speciale gave. Hij kon zichzelf op commando onzichtbaar maken en zo bladerde hij, in Lala-land, in verschillende documenten en toverboeken. Nooit deed hij dat om er persoonlijk zelf beter van te worden, maar was zijn motivatie veel eer om de kennis die hij op deed te delen. Hij verbond het aan zijn web.

Het Schrijvertje had een bijzonder scherpe blik op Lala-land en hij beschreef alles wat hij zag, dat deed hij zeer nauwkeurig en hij vergat geen enkel detail. Het Schrijvertje had vooral oog voor de ongewone zaken in Lala-land, die noteerde hij allemaal. Hij vergat geen ding en waar het aan details ontbrak, daar keek hij nog eens beter.

Soms ontdekte het Schrijvertje vreemde zaken en die noteerde hij.
Hij noteerde hoe de Boze Heks van het Noorden Lala-land doorkruiste opzoek naar schatten, hoe zij haar krachten verspeelde door zich uit te geven voor de jongste god.

Hij noteerde over de schatten van de farao, over rituelen die de heks ontvallen waren, over de lokale timmerman en zijn vrouw, hoe deze tovenaarsleerlingen werden, maar dan wel van een geheel andere orde. Zo was hij vele dagen bezig met observeren en met schijven over Lala-land.

Het Schrijvertje zag hoe sommige zaken met elkaar verbonden waren en zo ontspon zich onbedoeld een web.

Hij schreef beslist niet uit boosheid over Lala-land, of met een kwade gedachte. Nee het Schrijvertje schreef over alles wat hij door zijn venster zag en noteerde wat buitengewoon was en soms beschreef hij daarbij wat hij wellicht zelf anders zou doen.

Op een dag had het Schrijvertje zoveel over Lala-land geschreven dat de bezoekers van zijn domeintje het begon op te vallen. Het viel op dat hij sommige zaken scherp belichte, daar waar anderen dit nalieten of niet durfden, gaf hij onbekommerd commentaar en uitleg over de gebruiken, rituelen en gewoontes van lala-land, dat werd hem niet altijd in dank afgenomen en sommige heksen vroegen zich dan ook af, na het lezen van het web; waarom dan niet persoonlijk benaderd?

Nu brandde het Schrijvertje altijd een kaarsje als hij schreef, dus zo gek was dat natuurlijk niet, dat wat hij schreef scherp bellicht was.

Het licht wat het Schrijvertje brandde trok vele belangstellende aan, die wilden lezen wat hij allemaal schreef over Lala-land. Veel lezers gaven daar commentaar op en daar had het Schrijvertje helemaal geen bezwaar tegen. Hij deelde immers graag, ook meningen. Hij was niet bang dat men zich met hand en tand zou verdedigen

Net als dat motten door het licht worden aangetrokken, zo werd ook de Boze Heks van het Noorden door het licht van zijn schrijverij, over Lala-land, van het Schrijvertje aangetrokken.

De Boze Heks van het Noorden las zijn werken en ze kreeg de schrik. Ze schrok zich werkelijk een toverhoedje, want daar in de werken van het Schrijvertje meende zij zichzelf te herkennen. Was zij het niet die hij beschreef? Was zij het niet, die niet gedeeld had in haar 72 boeken? Was zij het niet die de elementen had omgedraaid en sindsdien als "De Heks van het Noorden" door het leven ging? Ze kon haar de haren wel uit haar pruik trekken, want dit ging over haar. Dit kon niet missen. Met het trekken aan haar zwarte haren, daar moest ze wel een beetje mee oppassen. Haar naam Blodie had men al gevat.

Nu moest er wel iets gebeuren met wat het Schrijvertje onbekommerd over lala-land schreef. Dit geschrijf kon de Boze Heks uit het Noorden niet langer lijden, dat dit mieters Schrijvertje zomaar alle geheimen van haar en Lala-land noteerde, en dat zonder dat zij hem kende. Dit moest met toverdaad bestreden worden.

Het Schrijvertje kwam zijn huis nooit uit en zijn gezicht hadden bewoners van Lala-land en de Boze Heks van het Noorden nog nooit gezien, dus hoe kon hij alles over haar en Lala-land weten. Het Schrijvertje moest dus wel een oude bekende zijn. Daarom ging de Boze Heks van het Noorden gissen; wie dit web tegen haar en haar geliefde Lala-land had opgezet.

Het Schrijvertje was zich nog steeds van geen kwaad bewust, omdat hij geen kwaad bedoelde. Zijn taak was alleen maar om te noteren wat hij zag en dat deed hij graag.

De Boze Heks liep langs de kwartieren en raadpleegde de Aartsengelen wat te doen, die gaven geen licht op de zaak, want Aartsengelen bemoeien zich in de regel niet met aardse zaken. Ze riep de Egyptische Goden aan, maar die gaven geen tekens. Ze riep de Hebreeuws God JHWH aan, maar die gaf haar geen Jota.

Tja, nu moest de Boze Heks toch iets anders bedenken, meer aards bedenken. Ze dacht lang na, om in het roze avondlicht haar gedachten te laten schitteren. Een ritueel, een vloek, een brief, een zwaard om het web te doorklieven?

Opeens wist de Boze Heks van het Noorden het. Ze zou de andere heksen en tovenaars inlichten, maar ze moest voorzichtig zijn. Het Schrijvertje had immers precies opgeschreven wat hij allemaal had gezien en dan nog wel heel precies. Dus ook deze plannen konden zomaar verijdelt worden. Het Schrijvertje had immers ook al de goede daden van Meesters van het licht genoteerd, en daarnaast de boze daden van de heks en daar bovenop de vreemde bewegingen in lala-land.

De Boze Heks van het Noorden wilde natuurlijk liever niet dat anderen dit over haar zouden lezen. Dus ze verzon een list. Had zij niet juist die week een bijeenkomst staan, met ander heksen en tovenaars uit Lala-land ? Ja die had ze!

Eigenlijk moesten deze heksen en tovenaars haar helemaal niet zo. De Boze Heks had een slechte naam en een nog mindere reputatie. Ze stond reeds lang bekend als egoïstisch en eerzuchtig, maar binnen de etiketten van Lala-land durfde niemand iets over haar te zeggen.

Eigenlijk moest de Boze Heks uit het Noorden ook helemaal niets hebben van de andere heksen en tovenaars uit lala-land en eerlijk gezegd keek de Boze Heks zwaar op de anderen neer. Dat hield zij in hunner bijzijn voor zich. Bij gelegenheid wilde ze dit nog al eens uiten.

De Boze Heks van het Noorden, voelde zich verheven en beschouwde zichzelf van een hogere orde, maar als ze een dienst aan de andere bewoners van Lala-land kon ontrekken, dan deed de Boze Heks van het Noorden dat met passie. Zo gaat dat nu eenmaal in lala-land, men maakt gebruik en soms zelf misbruik van elkaars diensten.

De Boze Heks vertelde op de bijeenkomst van de heksen en tovenaars van lala-land, dat er een groot gevaar in Lala-land dreigde. Het was het gevaar van het geschreven woord-web. "Ach", antwoordde de vrouw van de timmerman, die tovenaarsleerling was geworden: "Maak je niet druk, geen van ons voelt zich beledigd. Het Schrijvertje maakt gratis reclame. Ook anti-reclame maakt de mens nieuwsgierig". Daar nam de Boze Heks zeker geen genoegen mee en zij maakte het probleem groter, zodat dat haar probleem met het geschreven web ook het probleem van de andere heksen en tovenaars werd.

De andere tovenaars en heksen reageerden verontwaardigt; Wie had de edele moed om dit alles over lala-land te schrijven? Ja, de Boze Heks van het Noorden had wel gelijk. Dit moest wel een bekende zijn, want het web verhaalde over het gezamenlijke verleden, beschreef de geheimen van Lala-land en onthulde de geheiligde rituelen!

Het beraad van de Boze Heks van het Noorden, met de andere bewoners van lala-land duurde lang. Een hele avond. Samen maakten ze plannen voor de toekomst en bespraken ze wat er geschreven stond en beraamden ze plannen. Hoe konden ze het geschrijf over Lala-land tegengaan? Dat was moeilijk, zo niet onmogelijk.

De timmerman die tovenaarsleerling was geworden, besloot op een nacht om het gehele web eens grondig, met Vergrootglas, te bestuderen. Ook de dag daarop keerde hij verschillende keren terug, om met vergrootglas, het woord-web te bestuderen. Wat er geschreven was fascineerde hem wel. Hoe kon iemand dit alles hebben geschreven? Dit moest wel een of andere Schrijvertje zijn met een westerlijk-roosvenster op Lala land. Daar gaf de timmerman, die tovenaarsleerling was geworden de Boze Heks helemaal gelijk in. Dit liet hij de Boze Heks van het Noorden spoedig weten.

Nu vraagt iedereen zich natuurlijk af, hoe weet het Schrijvertje dit, dat alle heksen en tovenaars in lala-land in rep en roer zijn? Ja dat weet hij. Dit had hij allang gezien door het roosvenster en hij heeft alles genoteerd in dit sprookje. Niet dat hem de boze emoties, van de bewoners, van lala-land verder wat kan schelen, want hij heeft niets, maar dan ook helemaal niets persoonlijks met met lala-land. Lala-land is immers niets meer dan een sprookjes land, in het hoofd van moderne heksen en tovenaars, en in sprookjes gebeuren nu eenmaal onvoorstelbaar rare dingen.

De taak is van het schrijvertje is slecht om te schrijven, wat hij ziet, en dat doet hij naar behoren!

Het Schrijvertje woont en begeeft zich nooit zichtbaar in Lala-land. Zijn taak bestaat alleen uit het noteren van wat hij ziet, vanuit zijn huisje, door het roosvenster, met zicht op Lala-land.

Nu is het Schrijvertje klaar met dit sprookje en is hij al lang weer bezig met een volgende nieuw verhaal. Een verhaal, dit keer, over een bruiloft. Daar gaat hij het glas op heffen!

Proost lala-land!! Laat Heil Zegen en Vrede uwer deel zijn.

Oude Meester en nieuwe meesters

Drie grote Meesters besloten, op goede een dag, dat de tijd was aangebroken, om opnieuw te gaan werken in de oude traditie, daar de tijden waren veranderen en sommige zaken begonnen open te breken. De tijd was rijp om een voorzichtige start te maken met een herstel van het werken in de oude traditie. Omdat er een grote belangstelling voor was maakten ze haast. Ondanks dat er meer gelegenheid was tot vrijheid was van denken, moesten ze nog steeds voorzicht zijn.


Een van de Meester was, lang geleden, per toeval, in het bezit gekomen van oude manuscripten. Hieruit konden de drie Meester de basisrituelen vormen, welke toegang gaven tot de oude mysteriën. Ook vonden ze in de manuscripten aanwijzingen over waar ze moesten zoeken om deze queeste te vervolmaken.

Ze verzamelden een grote collectie occulte materialen en geschriften. Ze bewerkten dit tot bruikbaar materiaal en gaven de rituelen vorm. Ze zochten in musea en ze bestudeerden de oude boeken en middeleeuwse Grimoires. Ze vertaalden teksten vanuit het Latijns, Grieks, Hebreeuws en vanuit andere bronnen. Op deze wijze maakten ze de oude westerse mysterie tradities weer toegankelijk voor de moderne mens, na een lange periode van onderdrukking, waarin mysteriën en magie ondergronds waren gegaan, als gevolg van de inquisitie.

De drie Meesters hadden veel geld en tijd, zodat ze overal naar toe konden reizen. Ze bezochten verre landen en vreemde volken. Ze noteerden hun bevindingen op papier. Zo snel als het ging, in die dagen, werden deze gevonden wijsheden vogel- vluchtig doorgegeven aan andere meesters. Het was nog in de tijd dat alles met de hand werd gekopieerd en geschreven. Een zekere haast was dus geboden.

Toen de drie Meesters voldoende hadden geschreven, was de tijd daar om te werken met het verworven materiaal. Ze besloten op een ochtend, om een gouden tempel op te richten, waar zij die zich er toe groepen voelden hun innerlijk licht konden laten schijnen. De opzet was dat het een tempelschool zou worden. Een instituut die voor iedereen toegankelijk zou zijn. Het zou toegankelijk zijn voor een ieder die zelf had besloten de weg van de oude mysteries te gaan. Het was opgezet als een tempel en een leerschool, zonder hiërarchie en dogma, waar iedereen gelijk zou zijn en waar eem ieder van elkaar kon leren.


De contacten met de hogere sferen waren reeds gelegd en zij die wilden leren konden zich aansluiten op het innerlijk pad. Nieuwe studenten aan de school konden proefden en kijken waar ze het beste aansloten en zo bepalen welke weg ze wilden gaan. Voor zij die zich verder wilden ontwikkelen waren er de Meesters, die bereid waren hun kennis te delen, zodat ze na verloop van tijd samen dieper konden delen in het magische en mystieke werk. Als daar een behoefte aan was konden ze hun inzichten delen met medestudenten. De opzet was altijd geweest vrijheid, broederschap en gelijkheid.

Toen kwam er in de loop van de geschiedenis een periode van verwarring en verdriet en oorlog en al gauw was de oorspronkelijke opzet van de drie Meesters vergeten. De gouden tempel, gevormd op een mooie ochtend, was reeds afgebroken. De vaandels opgeborgen, de lichten gedoofd, het zegel van vriendschap, broederschap, gelijkheid, verbroken en de geschriften waren verdeeld over meerdere nieuw meesters. Er werd niet meer gedeeld, zoals de drie oude Meesters dat in gedachten hadden, men was deze oorsprong vergeten.

Er kwamen andere tijden en nieuwe meesters. Deze meesters bepaalden dat alle ontwikkelingen moesten verlopen middels graden en trappen. Als je de gouden tempel wilde betreden, dan was dat slechts mogelijk als ongelijke. Voortaan zou je bij de buitenwacht horen, als een novice zou je de tempel binnenkomen en niet als een broeder. Er werd door de nieuwe meesters bepaald dat het een lange weg zou worden. Een basis opleiding van minstens 5 jaar, was nodig, om de eerste trede te mogen betreden. De eerste trede daarvan werd bepaald dat deze te maken had met de verantwoordelijkheid voor de eigen spirituele groei van de novice. De twee trede had te maken met het begeleiden van nieuwe leden in hun spirituele groei. Het werd de trede van doceren aan de ander, of een periode om je bezig te houden met een specialisatie. Hoe anders was dit dan in de oude dagen, waar de Meesters zoveel leerden van zij die ook leerden en waar iedereen speciaal was.

Van de derde trede werd bepaald , door de nieuwe meesters, dat deze trede aangaf dat er contacten waren met de andere sferen en met andere hoge adepten. Deze trede was slechts voor weinigen weggelegd. Ook werd door de nieuwe meesters bepaald dat er pas op de derde trede nieuw kennis en materiaal toegankelijk gemaakt zou worden. Dit zou de trede zijn van de test van het licht en het donker. Hoe anders was dit in de dagen van oude Meesters. In de opstelling van oude Meesters, daarin was er geen derde trede, daarin was alles gelijkwaardig. Daarin was alle kennis altijd toegankelijke, zowel oude als nieuwe. Daar waren licht en duister een.

Wees dus als je nu, in deze moderne tijd besluit, om de oude wegen, van de mysteriën te betreden, altijd op je hoede. De kans is namelijk heel groot dat je een magiër, leraar of meesters tref, die voorkomt uit deze tweede lijn van meesters, waarbij je een duidelijke sterke hiërarchische-structuur zult aantreffen. Een meester uit deze traditie zal alles bepalend zijn en jou vertellen dat hij al hoog staat in zijn spirituele ontwikkeling en dat jij nog een zeer lange weg te bewandelen hebt, om toe te treden tot wat hij zal noemen “the inner planes”.

Binnen een school met een dergelijke (moderne) structuur zal je een systeem van graden aantreffen en het zal jaren duren eer je het volledige spectrum van de betreffende school mag bezien. Je zult merken dat je nooit een gelijk bent en dat er nooit echt wordt gedeeld. Al doet de hoofd van de school je waarschijnlijk anders geloven. Je zal zien en ervaren dat bepaalde kennis en rituelen verborgen worden gehouden. Als je er speciaal naar vraagt of je tekst en uitleg kan krijgen, dan wordt dat niet door je verkregen. Of het les materiaal en de rituelen worden wel uitgevoerd, maar na afloop dien je het (les) materiaal weer in te leveren, zodat je het je het je thuis niet echt eigen kan maken.

Ook zal het geen plaats zijn waar jij je inzichten kan delen net de andere. Er zal geen of nauwelijks gebruikt gemaakt wordt van wat jij al weet of wat jij wilt delen. Weet dan, dat als je dit aantreft, dat het eigenlijk zo niet hoort te gaan. De bronnen zijn immers al open en niemand heeft eigenlijk nog het recht om mysteriën te versluieren en zich structuren toe te eigenen die bepalend zijn voor jouw groei. Ook behoren er geen teksten, rituelen, visualiesaties of uitleg achter gehouden te worden door degene die les geeft. We zijn immers allemaal gelijk en toch anders.

Voor hen die zich waarlijk en oprecht in de oude mysteriën willen verdiepen, is het een kunst om een leuke groep mensen te vinden, of om een groep gelijk gestemden te vormen, waarbinnen men in vertouwen , de oude weg van de mysteriën , kan oefenen. Het zou een groep moeten zijn waar mee je in kan haken op iedere aspect van een bepaalde leer of wetenschap, waar binnen je samen kan zijn met de ( eigen) gaven, en waar samen te delen valt. Het zou een groep moeten zijn waar een ieder Leerling een Meester is en iedere Meester een Leerling is.

De inquisitie is reeds lang voorbij. De bronnen zijn geopend en beschikbaar voor iedereen die bereid is te zoeken. De wegen naar de oude goden ontgonnen. Er is veel kennis en materiaal voor ons opgeschreven en makkelijk beschikbaar gemaakt! We hebben internet! Toegang tot de bron van oorsprong is veel gemakkelijker dan je denkt!

Mochten er scholen zijn die wel werken van uit de oude traditie, van gelijkheid en gelijkwaardigheid, dan zou ik deze graag vermelden. Als U ze kent, laat dan alstublieft even een reactie achter, met eventueel het web-adres van een dergelijke school, loge of traditie, of laat wellicht uw bevindingen achter bij deze blog.

De ontsluiering van de 72 geheimen van de jongste god.

De jongste god was, toen ze nog mens was, lang in de leer geweest bij de oudere goden. Ze had kennis genomen van een traditie met een gouden historie. Ze had als mens veel van de oude goden geleerd en ze had zoveel mogelijk kennis en materiaal verzameld en was daardoor haar mens zijn snel ontstegen en uitgegroeid tot de jongste god. 72 geheimen waren haar verteld en gegeven. Eigenlijk had zij als opdracht om deze zaken door te geven, zodat zoveel mogelijk lagere goden en leerlingen en profane mensen zouden kunnen profiteren van deze kennis en materialen. Dat was immers de opdracht van de hogere goden aan een jonge god.


De hogere goden had al lang geleden besloten om te delen en hun tegoeden aan kennis en materie te verspreiden over een aantal personen, welke als opdracht hadden om dit verder in de wereld te verdelen. Zodat iedereen via wat hulp en de goede kennis kon verworden tot een jonge god. Dit was besloten, door een raad van wijze goden, zodat uiteindelijk iedereen zou eindigen op het goddelijk plan.

Echter de jongste god had het niet helemaal goed begrepen, daar zij voor haar eigen had besloten om de geheimen en mysteriën, haar medegedeeld, door de hogere goden, voor zichzelf te houden. Dit terwijl deze geheimen bestemd waren om door haar te worden ontsluierd. Ze had als taak en opdracht, deze geheimen en mysteriën te vertalen, ten behoeven van de mensen, zodat zij op eenvoudige wijze kennis konden vergaren om tot grote groei te komen.

De jongste god was een hebberige god en vergaarde zoveel mogelijk van wat er te vergaren viel. Ze verzamelde en verzamelde. Soms maakte ze zich dingen eigen die niet eens bij haar thuis hoorden. ze vergaarde zelfs zaken die al aan anderen waren medegedeeld, om te verspreiden, in het aan hun toebedeelde deel van het universum.Ze was zo hebberig dat ze zich reeds had toegeëigend. Aan de wereld deed ze geloven dat het allemaal haar eigen verdienste was. Ze verbond dit aan haar ster

Toen zij voldoende had verzameld, besloot ze om haar kennis te verzegelen, zodat geen enkele potentiële god, of mens hier bij kon komen. Slechts mondjes maar deelde ze haar gaven uit. Slecht in kleine delen, bracht ze dat wat ze te geven had naar buiten. Ze was zo bevangen door haar hebzucht en door de macht die ze had verkregen, van de hogere goden, dat ze was vergeten waarvoor ze was aangesteld. Ze deelde wel, maar niet op de wijze die haar was verteld. Diegene die zich verbonden aan haar ster, moesten daar iets tegenoverstellen.

De hebzucht van deze nieuwste god was groot, zelf zo groot, dat ze veel achterhield. Omdat ze wist dat als ze zo weinig mogelijk uitgaf ze er zoveel mogelijk profijt van zou hebben. Ze wist dat ze de goden in wording op deze wijze aan zich zou binden. Zo kon zij zich volledig voeden aan hun energie en aan hun materie. Ze deed dit opdat de ster van nieuwste god nog meer zou gaan stralen. Dat ze een stralende nieuwe god was, verbonden met de sterren, dat liet ze aan iedereen weten. Het lag immers in al in haar naam besloten.

Omdat ze bang was, dat brutale goden in wording, de aan haar geven kennis en materie toch in handen zouden krijgen, of dat de mensenkinderen dit zouden doorgeven aan hun broeders en zuster, wat ook eigenlijk in de lijn der bedoeling van hogere goden lag, besloot ze om de aan haar gegeven schatten te verzegelen. Ze verzegelde ze zodat niemand, zonder haar toestemming, zich kon laven aan deze goddelijke kennis. Ze zorgde dat alles, wat zij ontvangen had gecodeerd werd, zodat ze altijd kon nagaan, dat als iemand wel gesnoept had, zij dan bestraffend kon optreden, als een boze schikgodin. Daarnaast besloot ze, dat de haar geven kennis en materie hermetisch opgesloten moesten worden, in een deel van het universum, waarvan zij dacht dat het alleen door haar toegankelijk was.

Trots was ze hier op. Zij had er immers voor gezorgd dat wat haar was toegekomen ver weg was geborgen en dat het bovendien veilig was beschermd, zodat niemand lager dan zij er toegang tot had. Zodat zij alleen heerste over het goddelijk erfgoed. Toegang was alleen verkrijgbaar via haar of via een geheime code, waarmee zelfs lagere goden en mensen in hermetische ruimte konden. Dat laatste, daar had ze geen rekening mee gehouden. Ze dacht dat passage alleen via haar zou verlopen.

Op een dag was een mens, een priesteres, in opleiding tot jonge god, zo nieuwsgierig geworden, dat ze overal op zoek ging naar kennis, omdat ze had begrepen dat het in de lijn der bedoelingen lag, van de oudere goden, dat hun gaven zouden worden gedeeld. Al gauw zag de priesteres de ster van de jongste god gloren. Ze dacht, dat ze, zoals het bepaald was door de goden, hier haar eigen licht aan kon opsteken. Al gauw begreep ze dat deze jonge god op een merkwaardige wijze haar verkregen kennis en goederen verdeelde. De priesteres zag dat er helemaal niet werd verdeeld en dat er niets kon worden verkregen. Ze zag enkel hebzucht.

Ze zag dat de jongste god zich had verbonden aan een zwarte god, waardoor het licht van de jongste god ook heel anders straalde. Het was het licht van een schitterende, donkere, zuigende ster en een luister van zelfgenoegzaamheid. De jongste god had haar duistere schijnsel keurig verborgen, achter haar van oorsprong goddelijk stralende licht. Als je heel goed keek zag je dit. Het duistere schijnsel werkte als een baken, waardoor ze veel jonge goden en mensen in wording aantrok en aan zich bond. Helaas was dit samengestelde licht zo verstrekt, door de zwarte god, dat de meeste mensen in opleiding, het zwarte meer niet zagen. Zij zagen slecht een schitterende sterrenlicht.

De priesters had al een aantal keren gevraagd aan de jongste god, of ze haar inzichten wilde delen en of ze toegang mocht verkrijgen tot de hermetische ruimte, met kennis en antwoorden op de mysteriën. Echter de jongste god hield de boot af. Ze zag het talent van de priesteres en had deze wel erkend, maar wilde er niets van weten. De jongste god besloot de priesteres, jongste god in wording, te behandelen als en mens in wording. De jongste god gaf de priesteres enkel toegang tot het voorportaal, waar slechts zichtbaar was wat er zich in de hermetische ruimte bevond.

De jongste god had hiertoe besloten, omdat ze in de priesteres een groot gevaar zag. Ze was bang dat als deze priesteres, eenmaal tot jongste god was verworden, haar ster sterker en stralender zou stralen dan haar ster. Bovendien was ze bang dat de priesteres, als jonge god, kennis en materie zou gaan uitdelen, zonder hiervoor iets terug te verlangen. Hierin schuilde een groot gevaar, want de jongste god zou daardoor haar macht en aanzien verliezen.

De Jongste god was door haar hebzucht helemaal vergeten dat goden ieder een eigen deel van het universum bedelen, ze had dus eigenlijk niemand hoeven vrezen. Daarom had de jongste god besloten dat alles met voorzicht, geveinsde liefde en zorg werd uitgeven aan haar volgelingen.

De priesters was teleurgesteld in de jongste god. Zij had immers niet verwacht dat de jongste god zich had gekeerd tegen het oorspronkelijke goddelijke plan. Ze sprak er over met goden in wording en met priesters en mensen. Die zagen het probleem en ze zagen haar oprechte interesse en de wil tot delen. Vanuit het grote goddelijke plan werd toen besloten, dat de priesteres, in de tempel van Salomon, waar zij als priesteres een deel van haar opleiding genoot, een sleuteldrager zou ontmoeten.

Ze kwam tijdens een maal aan tafel de sleuteldrager tegen en sprak ook een priester, die in het verleden ook al eens de ster van de jongste god had zien gloren. Al ras had hij bemerkt dat hij niet die gegevens kreeg welke hij hem deelachtig waren. Maar omdat hij ook sleutelbewaarder was, van ander bepaald hermetisch afgesloten deel van het universum, welke hij wel openstelde, voor zij die waarlijk wilden leren, wist hij waar de jongste god haar zaken gecodeerd had verborgen en versluierd.

Hij vertelde de priesteres, dat de kennis van de Jongste god kinderlijk eenvoudig toegankelijk is, zelfs voor mensen en lagere goden. Eigenlijk zelf zo gemakkelijk, dat als je de code hebt verkregen, de 72 geheimen in 10 tallen tot je komen. De priesters was zeer verast: ”maar hoe kan dit", sprak zij. Waarop de sleutelbewaarder haar antwoordde dat de oorzaak lag in de hebzucht van de jongste god; dat zij zelf de gegevens had gecodeerd en dat zij ze zelf in de hermetische ruimte had ingebracht, omdat ze haar kennis eigenlijk wilde beschermen tegen nieuwsgierigen en tegen zij die wilden delen.

De jongste god had nog steeds de wet niet begrepen, dat hoe zwaarder je iets afschermt en hoe meer je codeert, hoeveel te gemakkelijker het toegankelijk is, voor diegenen die je vreest. Het verkrijgen van de toegangscode en het vinden van de hermetische ruimte, is slechts datgene wat nodig is om inzicht te verwerven in de versluierde 72, in bewaring gegeven, geheimen van jongste god.

De priesteres toog daarop naar de hermetische ruimte. Door iets te geven verkreeg zij de toegangscode tot de hermetische ruimte. Zij kon beschikken over de 72 geheimen van de jongste god. Vanaf nu kon ze zolang als ze wilde kennisnemen van wat de Jongste god had verborgen. Ze kon het bijna niet geloven, toen ze werd geholpen door een bediende van de 0udste goden. Ze werd zeer vriendelijke bejegend. Ze hadden haar al lang verwacht, omdat de sleutelbewaarder reeds de kennis van de toegangscode had verkregen en het in de lijn der bedoelingen lag dat zij het geheim zou ontfutselen van de jongste god.

De 72 geheimen werden door haar ontsluierd, zodat ze snel zou opstijgen tot jongste god. Opdat de priesteres, de taak welke niet volvoerd werd door een jonge god, kon vervolmaken. De jongste god die had zich immers al lang geleden verbonden met de zwarte god, welke heerste over een dood rijk. Het geschiedde op deze wijze. Zodat alles toch nog tot vervulling en vervolmaking kwam.

De 72 geheimen nam priesteres met zich mee en deelde ze met liefde en met haar hart uit, aan hen die waarlijk wilden weten

De zwarte engel

Het onderstaande verhaal over engelen is geschreven door een vriend van Sterzoeker. Hij heeft het verhaal geschreven naar aanleiding van een gesprek welke wij hadden over engelen, en over alles wat zich voor kan doen als engel en ons kan verblinden in een schitterend licht maar geen licht is. Dit geldt evenzeer voor mensen die die ons op het pad van verlichting willen brengen.

Engelen en geestelijke leiders (b)lijken niet altijd te ze zijn zoals ze zich doen voorkomen. Soms kunnen ze zich anders doen voorkomen dan hetgeen ze in werkelijkheid zijn. Hun uiterlijke verschijnningsvorm zegt op het eerste oog niet altijd iets over de ondeliggende intentie. Dit geldt zowel voor personen in het dagelijks leven, geestelijke of spirituele leiders, alswel voor engelen of geesten, die ons benaderen met al dan niet een goede intentie of (bij)bedoelingen.

Het onderstaande verhaal geeft prachtig weer hoe de ongeziene wereld ons kan benaderen en waar je op moet letten, als deze wereld, de wereld van alle dag binnentreed. Ik had het nooit beter kunnen verwoorden dan Michel, daar voor mijn dank.
Sterzoeker

Er zijn entiteiten en mensen die zich uitgeven als lichtwezens en zich voordoen als helpers van het licht.

Deze wezens komen in hun lichtgevende vermomming tevoorschijn op het moment dat er een menselijk slachtoffer op een onbewust moment uit het lichaam is getreden om een korte astrale reis naar onbekende sferen te ondergaan.

De Vermomde Zwarte Engel doet zich als een lichtgevende entiteit die met leugens zijn slachtoffer probeert te manipuleren met de woorden dat het een gids is die je bijstaat omdat het gevaarlijk is om zonder begeleiding in sferen te treden die veel gevolgen kent als je er niet goed mee om weet te gaan.

Voor het slachtoffer er bewust van is geworden dat de entiteit geen lichtwezen is, en het een zwarte engel is die de intentie heeft om zijn slachtoffer uit te buiten, is het meestal bijna te laat omdat het slachtoffer hulpeloos verloren dreigt te raken omdat de angst voor deze valse gevaarlijke entiteiten groot is.

De zwarte engel is goed te herkennen, echter moet je even bekend zijn met de gegevens dat entiteiten die zich met een fel wit licht vermommen altijd herkenbaar zijn omdat ze aan de buitenkant van het witte licht een grijze nevel vertonen, omdat de zwarte engel zich nooit perfect kan vermommen. Er is altijd een duister trekje die ze altijd herkenbaar maakt, ook al probeert de duistere engel zich nog zo goed te verhullen in de zee van verlichting.

Zwarte engelen hebben niets spiritueels, maar zijn uit op macht en bezit in de vorm dat ze hun slachtoffers als slaven proberen te indoctrineren dat de ziel en het lichaam eigendom zijn van de duistere onderwereld omdat het kwaad als een heerser probeert te overheersen en de zwarte engel de macht in stand wil blijven houden om met angst en terreur als een nachtmerrie het leven van het slachtoffer te verwoesten met de dood als gevolg.

Toch kan een zwarte engel geen macht over zijn slachtoffers uitoefenen tenzij het slachtoffer uit angst en paniek alle bevelen opvolgt, echter zijn deze zwarte engelen zeer snel te bestrijden zodat ze voorgoed verdwijnen.

Ieder die een zwarte engel ontmoet kan de volgende methode toepassen om deze entiteiten weg te sturen, ik zal opnoemen wat het grote geheim er van is.

Spreek de volgende zin uit: “Angst is een creatie van de hersenen” je kunt me niets doen ook al ben je een product van het kwaad, je bent slechts een onstoffelijk wezen zonder enkele vorm van macht!

Op het moment dat bovenstaande zinnen worden uitgesproken, is het van puur belang om de angst in liefde om te zetten en de innerlijke warme in gedachte te transformeren in een fel warm wit licht!

Duistere wezens zoals de zwarte engel houden niet van warmte, liefde en licht, dit is de ergste marteling omdat ze dan met hun eigen wapens worden aangevallen, echter overwint het goede alles zodat het negatieve geen enkele invloed meer heeft op het slachtoffer die zich bewust is dat deze entiteiten geen enkele vorm van invloed kunnen uitoefenen ondanks de zwarte wezens uit de duisternis van alles proberen om tot intimidatie over te gaan.

Ken je eigen grenzen, betreed nooit de grijze gebieden van de beginnende duisternis, er zijn grenzen die iedereen bewust zou moeten zijn om te voorkomen dat er uit het niets een duistere engel voor je staat om je in zijn val van verleiding en intimidatie te lokken met de intentie om slachtoffers op het verkeerde pad te leiden!

Als schrijver lijk een ik hiermee een fictie verhaal te schrijven, toch is het geen verzonnen verhaal omdat er een zeer grote kern van waarheid in verborgen ligt die met een duidelijke boodschap verwoord dat er grote gevaren op de loer liggen, en de mens het allergrootste gevaar is omdat het voor negatieve entiteiten een reden is om met angst en leugens voort te blijven bestaan en ze goed weten dat ze daarom nooit in de onderwereld verbannen worden omdat er altijd een ziel open zal staan voor negatieve suggesties en gedachten.