De Geschiedenis van Wicca

Heel lang geleden was er opeens Wicca. Het was in de jaren zeventig dat Wicca in de belangstelling kwam, daarvoor had bijna niemand er van gehoord. In die tijd waren verschillende van mijn vrienden op de een of andere manier met Wicca bezig. We vormden daarom samen een soort “hekserij-studie-groepje”, met de bedoeling om ons serieus te verdiepen in Wicca en ons eventueel aan te sluiten bij een bestaande coven, machten we het echt wat vinden. Dit aansluiten bij een bestaande coven heeft echter nooit plaatsgevonden, om verschillende redenen. Uit deze ”studie” groep is uiteindelijk wel een echte coven ontstaan, welke heden ten dagen trouwens nog steeds bestaat.

Persoonlijk had ik echter al snel ontdekt dat Wicca niet helemaal mijn weg was. Ik ben er alleen zijdelings in geïnteresseerd en dat zal denk ik ook altijd wel zo blijven. Wel heb ik nog steeds vriendschap met de mensen van ons oude “sudiegroepje” en ben ik soms op bijeenkomsten, van deze groep aanwezig.

Onze interesse ontstond in de begin periode, toen het nog allemaal niet was begonnen, met de Wicca, in Nederland. Wij waren literatuur aan het bestuderen en rituelen aan het uitproberen, dat allemaal op eigen houtje. Daarna leek het wel alsof wicca opeens gemeen goed aan het worden was, want plotseling verschenen de eerste artikelen over wicca in populaire tijdschriften en er werd aandacht op tv, aan Wicca besteed, door Willem Duys.

Het was in de tijd dat Elsie Kloeg en Jetske Dumais met haar Maurice Giezen, hun intrede deden in de Wicca-wereld en er de media mee opzochten. Meestal verschenen ze in de media onder een pseudoniem. Wicca was in die dagen, toch blijkbaar nog iets om je voor te schamen. Stel je eens voor dat je collega’s, je familie of je buren er achter zouden komen dat je een heks was. Het moest dus allemaal geheim blijven wie in Nederland werkelijk met Wicca bezig waren. Wat dit laatste betreft is er trouwens niet zo heel verandert.

Noch steeds gebruiken heksen in interviews, op internet-forums, in publicaties, niet hun echte namen maar verschuilen ze zich achter mythische namen of nemen ze namen aan die lijken op hele normale bestaande mensennamen. Blijkbaar durven de meeste heksen of Wicca geïnteresseerden nog steeds hun ware gezicht niet te tonen.

De oude garde.

Het was ook de tijd dat het tijdschriftje Wiccanrede, van de coven Silver circle, van Dennis Sythove voor het eerst verscheen. Jetske Dumais gaf in die dagen een van de eerste wicca-workshop in Nederland. Georganiseerd door het tijdschrift Onkruid. Het tijdschrijftje Wiccanrede bestaat trouwens nog steeds en het is door de jaren heen uitgegroeid tot een mooi tijdschrift.

In de allereerste jaren verscheen Wiccanrede op A4 formaat, gemaakt op de stencilmachine, met een rode kaft met een tekening van een pentagram er op. Daarna verscheen Wiccanrede op A5 formaat. Inmiddels is het een modern ogend tijdschrift geworden, in kleurdruk. Ik heb nog een stapel eerste jaargangen, van Wicanrede, in mijn kast liggen. Af en toe neus ik ze nog wel eens door . Vanaf het begin stonden er interessante artikelen in Wiccanrede. Ook dat is altijd zo gebleven.

Wat ik eigenlijk nooit van Wiccanrede begrepen heb, is waarom het vanaf het begin voor de helft in het Engels en voor de andere helft in het Nederlands werd geschreven. Was dat om dat er een connectie was met Engeland, of waren er Engelse lezers, of werd de kopie aangeleverd in het Engels en was het te veel moeite om het te vertalen, aangezien iedereen toch wel het Engels beheerste?

Omdat wij als zelfstandig groepje een start hadden gemaakt met Wicca, was er voor sommigen binnen onze groep behoefte om contacten te leggen met andere Wicca belangstellende, dat was in die dagen minder eenvoudig dan nu, althans het contact leggen. Een internet-forum bestond nog niet en je moest het dus hebben van publicaties of van tips van mensen die ook met Wicca bezig waren.

Denk nu niet dat er toen veel openheid was. Sommigen van ons kwamen echt van de koude kermis thuis, omdat ze verwacht hadden opgenomen te worden in een coven. Niets van dat alles. Het was toe al het geval dat de wereld van de Wicca een gesloten, kille en egoïstische wereld was. Je kwam wel met mensen in contact, maar het kwam vaak niet verder dan dat. Geen gezamenlijk feesten vieren of opgenomen worden in een al reeds bestaande, goed draaiende groep. De vraag was dan ook of er toen al wel goed draaiende covens bestonden. Dit kan een zoekende heks zich eigenlijk vandaag de dag nog steeds afvragen.

Iemand kan wel beweren dat hij een coven heeft, maar is het ook zo? Als die uitnodiging nooit komt, voor de serieus geïnteresseerde, zou het goed kunnen zijn dat het verhaal over een coven een mooi verhaal is, waar je niet te veel waarde aan moet hechten. Als we het bovenstaande verhaal in beschouwing nemen is er dus in dertig jaar tijd niet zo heel veel verandert. Nog steeds lees ik op forums dat het moeilijk is, om aansluiting te vinden bij een coven, voor zij die zoeken naar een coven. Het is nog steeds een probleem om een coven te vinden en om zich ergens bij aan te kunnen sluiten. De wicca-deuren zijn nog steeds hermetisch gesloten.
Eigenlijk is dit heel vreemd, voor een mensvriendelijke geloof, als wat Wicca op het eerste oog lijkt zijn.

Op het moment dat je tot Wicca aangetrokken voelt dien je er terdege rekening mee te houden dat het eenzame weg kan worden, waarbij je grote risico loopt dat je buiten wordt gesloten, of op zijn minst dat je regens niet echt welkom bent. Verwacht dus geen uitnodigingen. Tegen betaling ben je vaak wel welkom in het “voorportaal”, van een coven, al waar je verschillende cursussen kunt volgen. Voor veel mensen houdt de toegang daar dus op. Zolang je blijft betalen ben ja natuurlijk welkom in heel veel “Wicca voorportalen”, want het stikt van de Wicca gerelateerde cursussen en workshops in Nederland.

Vreemd ook dat er na dertig jaar nog steeds geen openbare rituele- Wicca-bijeenkomsten zijn, of dat er geen ” Wicca-temple-gebouw “ is aangekocht, van de gelden welke verdient zijn met alle cursussen die op dit gebied zijn gegeven.
Ik had verwacht dat er na dertig jaar wel een dag zou komen waarop je iedere maand een openbare rituele–Wicca-bijeenkomst zou kunnen bijwonen. Dat dit nog steeds niet het geval is zou te maken kunnen hebben met het feit dat de meeste Wicca-mensen toch wel zeer individuele wezens zijn en er mogelijk niet bij nadenken, dat hier in, in het gezamenlijk delen, wel eens een behoefte zou kunnen liggen.

Gelukkig zijn er nog genoeg creatievelingen in ons midden die in staat zijn een eigen coven te vormen, zoals een aantal van mijn dappere en magische vrienden.

.:._______________________________________________________.:.
Lees reacties of laat uw reactie, vraag of opmerking achter, door dubbel te klikken op het woord reacties in onderstaande regel: