De Nijl en de Egyptische Goden

In de mysteries van HWT-HRW (Hathor in het Grieks) belichaamt de oude koe-Godin Mehet-Weret, de oerwateren van Nun. Wiens naam betekent "Grote Zondvloed". Hoewel zij ook als individuele godin geëerd werd, gedurende de lange geschiedenis van Egypte werd met name, in het Nieuwe Rijk, Mehet-Weret vaak gezien als onderdeel van HWT-HRW.
Daarnaast was er Taweret, de nijlpaard-Godin, godin van bescherming en van bevallingen. Ze was ook bekend als "Het Pure Water" en werd vaak gezien als de spirituele bron van de Nijl.

Door het observeren van de cycli in natuur, die het leven beheersten van het Egyptische volk, werd men zich bewust van de goddelijke - Neter - inherent aan de schepping. Mensen zagen, door het levendige landschap, waarin zij leefden, dat ze te maken hadden met energieën, krachten, en wezens, waar deze natuurverschijnselen een uitingsvorm van waren.

De overstroming van de Nijl kwam elk jaar terug, tijdens de heetste, het meest troosteloze seizoen. Het werd gezien als metafoor en als een fysieke vertegenwoordiging van de triomf van het leven over de dood. Deze symboolkracht werd op meerdere vlakken doorgetrokken.

Het onderliggende proces van de transformatie, die zich manifesteerde in natuur, zag men in alle levende wezens. Geboorte, dood, wedergeboorte, en de evolutie van de geest, zijn de resultaten zijn van dit proces. De Oude Egyptenaren herkenden het goddelijke in de hele natuur Men besefte dat de neteru (meervoud van Neter, dat wil zeggen de goden) hun aanwezigheid bekend maken aan wie zich hier bewust van waren.

Als een direct gevolg van de jaarlijkse overstroming kwam nog een ander natuurlijke verschijnsel hoog in aanzien te staan, als functie of kenmerk van de Egyptische godheid. Als gevolg van de overstroming van de Nijl voerde deze elk jaar een grote hoeveel klei, plantenresten en drab mee uit de binnenlanden van Afrika. Deze bleef als een uitrest vruchtbare toplaag, achter op oevers, nadat de nijl weer was teruggetreden binnen haar oevers.

In deze rijke zwarte aarde groeiden de gewassen van het land. Het belang van deze jaarlijkse cyclus, van de komst van vruchtbare aarde en het water, kan niet genoeg benadrukt worden, voor een bevolking dat aan de rand van 's werelds grootste woestijn leefde. Vruchtbare landbouwgrond Vernieuwde zich doordat de Nijl jaar na jaar uit haar oevers tart. Deze bodembedekking was zo belangrijk dat het de inspiratie gaf aan de term die Egyptenaren gebruikt om hun land te beschrijven: KMT, de zwarte grond.

Net als de rivier, werd deze rijke voedingsbodem gezien als een fysieke representatie van leven over de dood, en van orde in de chaos, en de van transformatie van de geest, hetzij op individuele, of een kosmisch niveau. Hier kan het oude concept van de microkosmos en macrokosmos, "zo boven, zo beneden" in actie gezien worden.