Propolis een geweldig goed goedje

Propolis is een lijmachtige substantie, gemaakt door honingbijen uit knoppen, sap van planten en bomen (meestal hars), en andere botanische bronnen. Propolis wordt door bijen gebruikt om ongewenste kieren en openingen in het nest te dichten. De kleur van propolis varieert per bron, maar donkerbruin komt het meest voor. Rond kamertemperatuur is propolis klevering, maar bij koudere temperaturen is het hard en broos. Aan propolis worden verschillende geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven.

De mens kent en benut al eeuwen, zelfs millennia, de geneeskracht van honingproducten. De Indiase geneesheren spraken er drieduizend jaar geleden al over. Net als de Mesopotamiërs, enige tijd later. In Egyptische heeft men papyrus teruggevonden waarop over honing en was als geneesmiddelen wordt gesproken. Er staan zelfs details op van bereidingen op basis van honing om oog-, darm- en nieraandoeningen, evenals problemen met de bloedsomloop, te genezen.

Door te observeren hoe de bijen de kadavers van hun roofvijanden, die in de bijenkorf waren gestorven, met de propolis, een hars afkomstig van bomen, insmeerden, begrepen de Egyptenaren dat deze substantie antibacteriële, antivirale en ontstekingsremmende eigenschappen moest hebben. Sindsdien beschouwden ze de propolis als een echt “natuurlijk antibioticum” dat ze regelmatig gebruikten bij de mummificatie van hun doden.

Volgens de Assyrische medische teksten werd de honing in Babylon bij de hoofdwassing en in de oogheelkunde gebruikt. De Griekse filosofen Democritus, Pythagoras en Xenon, die zeer lang leefden, schreven hun vergevorderde leeftijd aan de honing toe en volgens de “vader van de geneeskunde”, Hippocrates, zelf had de honing een groot aantal therapeutische eigenschappen, zowel bij inwendig als uitwendig gebruik.

De gehaltes aan vitaminen, oligo-elementen, minerale zouten,
enzymen, proteïnen, koolhydraten, vetten zijn nauwgezet bepaald, waardoor het mogelijk was om de verschillende therapeutische werkingen van honing te verklaren.
kregen.


pro polis “voor de stad”: dat is de exacte betekenis van dit woord van Griekse oorsprong. Een soort onneembare vestingmuur, dus. We spreken ook wel van het harnas van de korf, een waarlijk natuurlijk antibioticum. Hoe kan het ook anders? Je zou verwachten dat een zodanig kleine ruimte, bevolkt door tienduizenden insecten die er in- en uitvliegen en koortsachtig werken in een omgevingstemperatuur die tussen 35°C en 38°C ligt, waar de luchtvochtigheid 70 % bedraagt en er veel suiker aanwezig is, een ware kweekbodem is.

Toch is het dankzij de propolis een zeer hygiënische omgeving. Deze stof met buitengewone eigenschappen is afkomstig van de dunne harslaag van de knoppen van berken, in onze land verzamelen bijen propolis van elzen, paardenkastanjes, eiken, populieren, wilgen en de schors van sparren, die door de bijen verzameld wordt in de eerste dagen van de lente en de herfst. De samenstelling van propolis verschilt per gebied, seizoen, en bijennest. De meest gangbare kleur is donkerbruin, maar groen, rood, zwart en wit komen ook voor.

Voor het maken van propolis kunnen een groot aantal substanties worden gebruikt, wat bijdraagt aan de variatie. Vaste grondstoffen zijn balsem, pollen, was en etherische olie. In noordelijke gebieden verzamelen bijen vaak de benodigde materialen van coniferen en de populier. In warmere streken worden de materialen vaak verzameld van de Clusia en Dalechampia.

De bijen bijten deze hars in kleine stukjes zodat ze hem, net als de pollen, kunnen meenemen in de mandjes aan hun achterpoten. De bijen vermengen dit vervolgens met speeksel en een variabele hoeveelheid was om een soort kit te maken die gebruikt wordt om de bijenkorf mee te desinfecteren. Deze mengeling van hars en plantaardige balsem (55 %), plantaardige was (30 %), etherische oliën (5 tot 10 %), stuifmeel (5 %) en andere organische en minerale stoffen (5 %), bestaat uit 150 verschillende elementen.

Het is een onuitputtelijke bron van antioxidanten, die in onze streken het sterkst worden vertegenwoordigd door de flavonoïden, en van fenolverbindingen, aromatische verbindingen en een grote hoeveelheid spoorelementen. Maar we kunnen net zo min over “de” propolis praten als over “de” honing of “het” stuifmeel, omdat er meerdere varianten bestaan die allemaal verschillende effecten hebben.

Om de indeling gemakkelijker te maken, gebruikt men gewoonlijk een kleurencode.Ook hier uiteraard de belangrijkste werkingen van elke soort propolis worden bepaald, maar het is wel duidelijk dat de Natuur niet in een strak schema kan worden vastgelegd, en dat de verschillende eigenschappen van propolis door elkaar lopen en dat zij allemaal hun Bijzondere kenmerken hebben.
- rode propolis, met specifiek antivirale eigenschappen,
- groene propolis, met specifiek ontstekingsbestrijdende eigenschappen.
- Bruine propolis, met specifiek antibacteriële eigenschappen,

Van propolis wordt tevens beweerd dat het goed is voor het versterken van het hart en de kans op een cataract kan verminderen. Een stukje propolis in de mond houden zou helpen tegen een zere keel.

Meerdere van deze medische eigenschappen die aan propolis worden toegewezen zijn reeds onderzocht. Onderzoek is echter lastig daar propolis zo sterk verschilt in samenstelling per regio en bijennest, waardoor vergelijkingen lastig zijn.
Afhankelijk van de locatie kan propolis werken als een antibioticum of antimycoticum. Studies hebben tevens aangetoond dat propolis kan helpen bij het bestrijden van brandwonden.

In de tandheelkunde wordt tevens onderzoek gedaan naar de eigenschappen van propolis. Er zijn aanwijzingen dat propolis zou kunnen helpen tegen cariës. Het kan ook worden gebruikt voor de behandeling van aften.

Propolis wordt met name door winkels gespecialiseerd in natuurproducten aangeprezen als natuurlijk medicijn. Beoefenaars van natuurlijke en/of alternatieve geneeswijzen gebruiken vaak propolis voor de behandeling van uiteenlopende kwalen, waaronder ontstekingen, maagzweer, en virale ziektes.

Propolis wordt door sommige instrumentenmakers gebruikt om de zichtbaarheid van de draad in het hout te versterken. Tevens wordt het gebruikt om kauwgum van te maken.