De magische persoonlijkheid is een beeld van het ideale zelf, dus ook zelf ontworpen in de geest. Het is een beeld van perfectie, dat omkleed is met allerhande symbolen en het is een product van herhaalde visualisaties. De magische persoonlijkheid wordt gebruikt in bepaalde takken van rituele magie, maar dan is het een goed ontwikkeld ideaalbeeld. In het sjamanisme wordt ook een bepaalde vorm van magische persoonlijkheid gebruikt. Dat kan een dier zijn dat de eigenschappen bezit voor een bepaald ritueel doel gewenst zijn. De sjamaan is zelf geen beer maar kan de vorm van een beer aannemen voor de kracht die een beer heeft.
Heel anders is dat in sommige vormen van rituele magie. De magische persoonlijkheid is een astraal product en als zodanig opgebouwd uit onderdelen van reflectie. De vorm is menselijk, de eigenschappen van die menselijke vorm zijn goddelijk. Daar is op zich niks mis mee zolang de stoffelijke eigenaar van de magische persoonlijkheid zich goed realiseert dat de magische persoonlijkheid een illusie is die alleen bestaat binnen het ritueel. Daarbuiten is men gewoon Piet Jansen, verkoper van ict-producten, om een voorbeeld te noemen.
Niet alle vormen van rituele magie gebruiken een magische persoonlijkheid en dat is om een heel goed reden. Bij de integere magiër gaat een belletje rinkelen als het perfecte zelfbeeld wordt opgetrokken. Dat belletje betekent: tijd voor bescheidenheid. Niemand is immers perfect, dus ook de imperfectie moet onderdeel zijn van de magische persoonlijkheid.
Als dat niet het geval is, dan is het beeld van de magische persoonlijkheid een vorm van astraal zelfbedrog.
Een integere magier zal daar geen genoegen mee nemen. Perfectie is een illusie. Wie beweert perfect te zijn (zelfs als magische persoonlijkheid) zet zichzelf in de uiterlijke wereld neer als blaaskaak. Zo iemand kan gewoon niet serieus genomen worden en kan rekenen op welverdiende spot. In de innerlijke wereld van zo'n blaaskaak moet het een kale bedoening zijn want minimaal de helft van de uiterlijke wereld ontbreekt. Die twee werelden moeten immers noodzakelijkerwijs een afspiegeling van elkaar zijn.
Dit alles neemt niet weg dat er nogal wat magiërs bestaan die er geen been in zien hun onrealistische zelfbeeld op te leggen aan de argeloze passant. Of aan hun volgelingen. Dat heet dan indruk maken. Wat er dan gebeurt, heeft Sterzoeker hier heel goed beschreven.
Ik heb absoluut geen hoge pet op van zulke magiërs. En van hun volgelingen ook niet. Die zijn besmet geraakt met dezelfde soort zelfoverschatting. Ik wil nog wel een stapje verder gaan: wat zich losmaakt van de uiterlijke wereld (met alles erop en eraan) heeft daar z'n bestaansrecht verspeeld.
Dan kun je wel met indrukwekkende kleding, haarstukken, sierraden en blauwe contactlenzen aan komen zetten en er pompeus gedrag op na houden, het maakt een gestoorde indruk op ieder die de uiterlijke en de innerlijke wereld op 1 lijn heeft. Iedereen heeft meteen in de gaten dat het hier om een schertsvertoning gaat.
Oeroude magische technieken zijn als rariteit beslist de moeite waard. Dat ze vergeten zijn of achterop zijn geraakt was in veel gevallen te wijten aan het feit dat het contact met de uiterlijke wereld verloren ging. Magische scholen die denken dat die technieken tegenwoordig iets nieuws te bieden hebben lijden aan schaamteloze zelfoverschatting en misleiden hun volgelingen. Die bespelen hoogstens op een handige manier de sentimenten, de angsten en de portemonnee van hun publiek.
Hun publiek wordt verondersteld de z.g. oeroude technieken te vereren en tjongejonge, daar komt wat bij kijken.
Een integere magiër legt zonder moeite de lijn tussen de oude kennis en het nieuwe denken. Dat kost nauwelijks wat, behoeft geen hypnose, heeft geen poppenkastritueel nodig. Zelfs een magische persoonlijkheid is ongewenst, de gewone persoonlijkheid voldoet prima. Maar ja, wie wil dat nou?
Lang geleden deden psychologen een experiment dat wel van toepassing is op het bovenstaande. Men verzon een zeer exclusieve club en vroeg aan de ene groep studenten of zij daar gratis lid van wilden worden, terwijl ze aan de andere groep vertelden dat zij eerst een baksteen op hun hoofd kregen als voorwaarde tot toelating in de exclusieve club. Het bleek dat de eerste groep veel minder happig was op een lidmaatschap dan de groep die de baksteen kon verwachten. Hoe "moeilijker", extremer, duurder, hoe aantrekkelijker de club werd.
Wil de wereld nou echt bedrogen worden? Het lijkt er wel op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten