Sprookje: Het Lala-land Schrijvertje

Ooit is het Schrijvertje, in het huis met de roosvenster, met zicht op Lala-land, begonnen om dingen te noteren, die hij zag door het venster. Dat deed hij gewoon, zomaar voor de lol. Het Schrijvertje heeft een speciaal roosvenster in zijn huisje, met speciaal vensterglas en daar door heen kon hij kijken in een andere wereld; de wereld van de heksen en tovenaars, genaamd Lala-Land. Het Schrijvertje schreef niet met een speciale reden, over wat hij zag, maar gewoon omdat hij het leuk vond te beschrijven wat hij zag.

Zelf betrad het Schrijvertje nooit in zijn fysiek vorm Lala-land. Nee, Lala-land dat was en is niet zijn wereld. Niemand in lala land kende dan ook hem, of zijn gezicht. Hij had genoeg aan het venstertje. Hij zat in zijn huisje en bestudeerde, door het venster, alle bewegingen in Lala-land.

Daarnaast beschikte het Schrijvertje nog over een heel speciale gave. Hij kon zichzelf op commando onzichtbaar maken en zo bladerde hij, in Lala-land, in verschillende documenten en toverboeken. Nooit deed hij dat om er persoonlijk zelf beter van te worden, maar was zijn motivatie veel eer om de kennis die hij op deed te delen. Hij verbond het aan zijn web.

Het Schrijvertje had een bijzonder scherpe blik op Lala-land en hij beschreef alles wat hij zag, dat deed hij zeer nauwkeurig en hij vergat geen enkel detail. Het Schrijvertje had vooral oog voor de ongewone zaken in Lala-land, die noteerde hij allemaal. Hij vergat geen ding en waar het aan details ontbrak, daar keek hij nog eens beter.

Soms ontdekte het Schrijvertje vreemde zaken en die noteerde hij.
Hij noteerde hoe de Boze Heks van het Noorden Lala-land doorkruiste opzoek naar schatten, hoe zij haar krachten verspeelde door zich uit te geven voor de jongste god.

Hij noteerde over de schatten van de farao, over rituelen die de heks ontvallen waren, over de lokale timmerman en zijn vrouw, hoe deze tovenaarsleerlingen werden, maar dan wel van een geheel andere orde. Zo was hij vele dagen bezig met observeren en met schijven over Lala-land.

Het Schrijvertje zag hoe sommige zaken met elkaar verbonden waren en zo ontspon zich onbedoeld een web.

Hij schreef beslist niet uit boosheid over Lala-land, of met een kwade gedachte. Nee het Schrijvertje schreef over alles wat hij door zijn venster zag en noteerde wat buitengewoon was en soms beschreef hij daarbij wat hij wellicht zelf anders zou doen.

Op een dag had het Schrijvertje zoveel over Lala-land geschreven dat de bezoekers van zijn domeintje het begon op te vallen. Het viel op dat hij sommige zaken scherp belichte, daar waar anderen dit nalieten of niet durfden, gaf hij onbekommerd commentaar en uitleg over de gebruiken, rituelen en gewoontes van lala-land, dat werd hem niet altijd in dank afgenomen en sommige heksen vroegen zich dan ook af, na het lezen van het web; waarom dan niet persoonlijk benaderd?

Nu brandde het Schrijvertje altijd een kaarsje als hij schreef, dus zo gek was dat natuurlijk niet, dat wat hij schreef scherp bellicht was.

Het licht wat het Schrijvertje brandde trok vele belangstellende aan, die wilden lezen wat hij allemaal schreef over Lala-land. Veel lezers gaven daar commentaar op en daar had het Schrijvertje helemaal geen bezwaar tegen. Hij deelde immers graag, ook meningen. Hij was niet bang dat men zich met hand en tand zou verdedigen

Net als dat motten door het licht worden aangetrokken, zo werd ook de Boze Heks van het Noorden door het licht van zijn schrijverij, over Lala-land, van het Schrijvertje aangetrokken.

De Boze Heks van het Noorden las zijn werken en ze kreeg de schrik. Ze schrok zich werkelijk een toverhoedje, want daar in de werken van het Schrijvertje meende zij zichzelf te herkennen. Was zij het niet die hij beschreef? Was zij het niet, die niet gedeeld had in haar 72 boeken? Was zij het niet die de elementen had omgedraaid en sindsdien als "De Heks van het Noorden" door het leven ging? Ze kon haar de haren wel uit haar pruik trekken, want dit ging over haar. Dit kon niet missen. Met het trekken aan haar zwarte haren, daar moest ze wel een beetje mee oppassen. Haar naam Blodie had men al gevat.

Nu moest er wel iets gebeuren met wat het Schrijvertje onbekommerd over lala-land schreef. Dit geschrijf kon de Boze Heks uit het Noorden niet langer lijden, dat dit mieters Schrijvertje zomaar alle geheimen van haar en Lala-land noteerde, en dat zonder dat zij hem kende. Dit moest met toverdaad bestreden worden.

Het Schrijvertje kwam zijn huis nooit uit en zijn gezicht hadden bewoners van Lala-land en de Boze Heks van het Noorden nog nooit gezien, dus hoe kon hij alles over haar en Lala-land weten. Het Schrijvertje moest dus wel een oude bekende zijn. Daarom ging de Boze Heks van het Noorden gissen; wie dit web tegen haar en haar geliefde Lala-land had opgezet.

Het Schrijvertje was zich nog steeds van geen kwaad bewust, omdat hij geen kwaad bedoelde. Zijn taak was alleen maar om te noteren wat hij zag en dat deed hij graag.

De Boze Heks liep langs de kwartieren en raadpleegde de Aartsengelen wat te doen, die gaven geen licht op de zaak, want Aartsengelen bemoeien zich in de regel niet met aardse zaken. Ze riep de Egyptische Goden aan, maar die gaven geen tekens. Ze riep de Hebreeuws God JHWH aan, maar die gaf haar geen Jota.

Tja, nu moest de Boze Heks toch iets anders bedenken, meer aards bedenken. Ze dacht lang na, om in het roze avondlicht haar gedachten te laten schitteren. Een ritueel, een vloek, een brief, een zwaard om het web te doorklieven?

Opeens wist de Boze Heks van het Noorden het. Ze zou de andere heksen en tovenaars inlichten, maar ze moest voorzichtig zijn. Het Schrijvertje had immers precies opgeschreven wat hij allemaal had gezien en dan nog wel heel precies. Dus ook deze plannen konden zomaar verijdelt worden. Het Schrijvertje had immers ook al de goede daden van Meesters van het licht genoteerd, en daarnaast de boze daden van de heks en daar bovenop de vreemde bewegingen in lala-land.

De Boze Heks van het Noorden wilde natuurlijk liever niet dat anderen dit over haar zouden lezen. Dus ze verzon een list. Had zij niet juist die week een bijeenkomst staan, met ander heksen en tovenaars uit Lala-land ? Ja die had ze!

Eigenlijk moesten deze heksen en tovenaars haar helemaal niet zo. De Boze Heks had een slechte naam en een nog mindere reputatie. Ze stond reeds lang bekend als egoïstisch en eerzuchtig, maar binnen de etiketten van Lala-land durfde niemand iets over haar te zeggen.

Eigenlijk moest de Boze Heks uit het Noorden ook helemaal niets hebben van de andere heksen en tovenaars uit lala-land en eerlijk gezegd keek de Boze Heks zwaar op de anderen neer. Dat hield zij in hunner bijzijn voor zich. Bij gelegenheid wilde ze dit nog al eens uiten.

De Boze Heks van het Noorden, voelde zich verheven en beschouwde zichzelf van een hogere orde, maar als ze een dienst aan de andere bewoners van Lala-land kon ontrekken, dan deed de Boze Heks van het Noorden dat met passie. Zo gaat dat nu eenmaal in lala-land, men maakt gebruik en soms zelf misbruik van elkaars diensten.

De Boze Heks vertelde op de bijeenkomst van de heksen en tovenaars van lala-land, dat er een groot gevaar in Lala-land dreigde. Het was het gevaar van het geschreven woord-web. "Ach", antwoordde de vrouw van de timmerman, die tovenaarsleerling was geworden: "Maak je niet druk, geen van ons voelt zich beledigd. Het Schrijvertje maakt gratis reclame. Ook anti-reclame maakt de mens nieuwsgierig". Daar nam de Boze Heks zeker geen genoegen mee en zij maakte het probleem groter, zodat dat haar probleem met het geschreven web ook het probleem van de andere heksen en tovenaars werd.

De andere tovenaars en heksen reageerden verontwaardigt; Wie had de edele moed om dit alles over lala-land te schrijven? Ja, de Boze Heks van het Noorden had wel gelijk. Dit moest wel een bekende zijn, want het web verhaalde over het gezamenlijke verleden, beschreef de geheimen van Lala-land en onthulde de geheiligde rituelen!

Het beraad van de Boze Heks van het Noorden, met de andere bewoners van lala-land duurde lang. Een hele avond. Samen maakten ze plannen voor de toekomst en bespraken ze wat er geschreven stond en beraamden ze plannen. Hoe konden ze het geschrijf over Lala-land tegengaan? Dat was moeilijk, zo niet onmogelijk.

De timmerman die tovenaarsleerling was geworden, besloot op een nacht om het gehele web eens grondig, met Vergrootglas, te bestuderen. Ook de dag daarop keerde hij verschillende keren terug, om met vergrootglas, het woord-web te bestuderen. Wat er geschreven was fascineerde hem wel. Hoe kon iemand dit alles hebben geschreven? Dit moest wel een of andere Schrijvertje zijn met een westerlijk-roosvenster op Lala land. Daar gaf de timmerman, die tovenaarsleerling was geworden de Boze Heks helemaal gelijk in. Dit liet hij de Boze Heks van het Noorden spoedig weten.

Nu vraagt iedereen zich natuurlijk af, hoe weet het Schrijvertje dit, dat alle heksen en tovenaars in lala-land in rep en roer zijn? Ja dat weet hij. Dit had hij allang gezien door het roosvenster en hij heeft alles genoteerd in dit sprookje. Niet dat hem de boze emoties, van de bewoners, van lala-land verder wat kan schelen, want hij heeft niets, maar dan ook helemaal niets persoonlijks met met lala-land. Lala-land is immers niets meer dan een sprookjes land, in het hoofd van moderne heksen en tovenaars, en in sprookjes gebeuren nu eenmaal onvoorstelbaar rare dingen.

De taak is van het schrijvertje is slecht om te schrijven, wat hij ziet, en dat doet hij naar behoren!

Het Schrijvertje woont en begeeft zich nooit zichtbaar in Lala-land. Zijn taak bestaat alleen uit het noteren van wat hij ziet, vanuit zijn huisje, door het roosvenster, met zicht op Lala-land.

Nu is het Schrijvertje klaar met dit sprookje en is hij al lang weer bezig met een volgende nieuw verhaal. Een verhaal, dit keer, over een bruiloft. Daar gaat hij het glas op heffen!

Proost lala-land!! Laat Heil Zegen en Vrede uwer deel zijn.