Priesteres Ang El Ani en het Magische boek (1)

De goden zijn niet blij als mensen goddelijke krachten willen verwerven en Thoth, de tijdmeter vormde geen uitzondering op die regel. Thoth bezat veel geheime kennis, die essentieel was voor de werking van de magie, en sterfelijke tovenaars waren er voortdurend op uit hem die kennis te ontfutselen.

Op een dag kwam een priesteres, Ang El Ani (leven ben ik) genaamd, die zichzelf als een groot tovenares en magiër zag, ter ore dat een door Thoth geschreven boek over magie begraven lag in een oude grafkamer in de buurt van Memphis. Zij besloot er heen te gaan om het boek te stelen. Aangezien grafschennis een misdrijf was waarop de doodstraf stond, nam zij een enorm risico.

Zij reisde naar Memphis en ontdekte door discreet rondvragen en waar de grafkamer lag. Door haar priesterlijk gewaad en haar mooie woorden en voorkomen, waren mensen graag bereid haar de weg te wijzen en ze gaven haar offerandes mee van goud en kostbaar voedsel. Gaven die zij in haar hebzucht zeker niet van plan was om te verdelen onder armen, waarvoor deze tempelgiften bedoeld waren. Ze stak alles in haar eigen zak.

Voorzichtig ging zij naar de plaats die haar gewezen was, steeds uitkijkend naar wachtposten, maar de plaats scheen niet bewaakt te worden. Vreemd dacht zij, want daar ligt toch een kostbaar boek in, waarvoor menig een moord zou begaan.

In de deuropening bleef zij staan en keek spiedend om zich heen, om er zeker van te zijn dat niemand haar zag. Toen glipte zij naar binnen. Het was er donker en koud en allerlei onzichtbare dingen lagen op de loer. Het leek er wel te spoken en Ang El Ani werd bang. Zij stak een kleine lamp aan die zij had meegebracht en begon naar het boek te zoeken, terwijl zij probeerde niet aan de geesten te denken. Eindelijk had zij het boek gevonden. Maar toen zij een hand uitstak om het pakken, kwam een groep angstaanjagende geestverschijningen tot leven.

“kijk naar ons, voor je het boek aanraakt”, kreunde een wel heel afstotelijke geest, “ieder van ons was ooit net zo levend als jij. We wensten dat we grote tovenaars zouden zijn. Dus sloten we ons aaneen en stalen dat boek , waarvan we dachten dat het ons macht en aanzien en goud zou opleveren.

“Ja….en toen? “. Zei Ang El Ani met een dun en krakend stemmetje.

“Toen doodde Thoth ons allemaal”, zuchtte de geest . : Hij weet het altijd en daarom is het nu ons ellendige lot om voor altijd in deze koude, donkere grafkamer te spoken en het boek te bewaken. We kunnen niet toestaan, dat je het meeneemt.

Dat zou het einde van het verhaal zijn kunnen zijn, ware het niet dat Ang El Ani zich gewapend had met tachtig amuletten om de kracht van de geesten te breken. Zij haalde de amuletten te voorschijn en hield ze in het lamplicht omhoog. De geesten zuchtten, weken terug en gingen op in de schaduwen van de hoeken van de grafkamer.

Priesteres Ang El Ani pakte het magische boek en begon langzaam achteruit te lopen, er steeds voor zorgende dat zij amuletten tussen zichzelf en de geesten hield. Zelfs met de bescherming van de amuletten voelde zij zich doodsbang en zij slaakte een zucht van opluchting toen zij de deur tegen haar rug voelde.

Ang El Ani was nog niet ver, toen een prachtige man, met het hoofd van een jackhals, op haar af kwam. Zijn ogen waren donker en glanzend , en zij herkende in hem meteen Anubis. Ang El Ani had zich lang geleden verbonden met Anubis. Om haar nek droeg zij immers altijd haar amulet met een afbeelding van de God Anubis , zodat anderen konden zien dat ook zij een opener van de wegen was.

Ang El Ani had zich verbonden met Anubis omdat zij wist dat Anubis voor haar de dubbele deuren kon openen naar de ongeziene werelden en ze wist dat zij hiermee kennis kon verwerven die haar een aanzienlijke macht gaven. Hierdoor beschouwde Ang El Ani zichzelf als Hoge priesteres en voelde ze zich verheven boven de gewone stervelingen. Ze dacht op deze wijze in staat te zijn, om de twee landen te verbinden. Ze creëerde echter alleen maar chaosen versnippering.

Lang geleden had zij op eigen houtje, door gebruik van geforceerde magie, de dubbele deuren aan de horizon geopend. Hierdoor had ze slechts een de glimp opgevangen van de godenwereld. Daarna werden deze deuren, voor haar, door de goden zelf gesloten. Middels misleiding en haar kundige gave van magie, wilde Ang El Ani opnieuw achter deze deuren een plaats voor zichzelf, in de eeuwigheid, verwerven.

Ang El Ani had een glip van de goden gezien, maar nog nooit had ze Anubis mogen aanschouwen.

“Omwille van jou zou ik alles doen” kreunde Ani El Ang , “alles”!

“mooi”, zei het visioen van lieflijkheid met heldere stem. “Geef me je hele fortuin.”

“Graag”, zei Ang El Ani, hijgend en vervulde zijn wens.

“Geef nu de opdracht je volgelingen te doden”.

“Als dat alles is “, mompelde Ani El Ang en gaf meteen opdracht hen te doden.

“nu mag je verblijven achter de dubbele deuren van de Horizon”, Fluisterde Anunbis.

Ang El Ani legde haar hand op de uitgereikte handpalm van Anubis. Vol verlangen wilde ze met de hulp van de God Anubis door de geopende deuren naar de goden wereld stappen. Dit zou haar ongekende macht geven.

De kleine groep volgelingen, die zij om haar heen hadden verzameld, in een eigen tempel, zou uitgroeien tot het aantal volgelingen gelijk aan de hoeveel aan sterren aan de nachtelijke hemel . Om die reden, dacht ze, was haar naam reeds vanaf het begin verboden met het nacht licht .

Zodra het stel de eerst stap voorwaarts deed, richting de geopende deuren, was Anubis verdwenen. Ani El Ang merkte dat ze helemaal alleen, zonder priesterlijke gewaad, midden op de weg stond. Ook de dubbele deuren waren niet meer zichtbaar. Met een kreet van wanhoop sprong zij opzij. “wat heb ik gedaan ?” Schreeuwde zij, “ Mijn volgelingen…O, mijn arme volgelingen…’

Ang El Ani rende snikkend en hijgend de hele weg naar huis terug, waar zij haar volgeling ongedeerd aantrof. Toen wist Ang El Ani dat de mooie Anubis een door Thoth gezonden geestverschijning was en dat, als de god dat gewild had, zijn fortuin verdwenen zou zijn geweest en zijn kinderen dood.

Zonder zichzelf ook maar de tijd te gunnen zich op te frissen, haaste Ang El Ani zich terug naar Memphis, waar zij het magische boek op zijn plaats in de grafkamer terug legde. Vanaf die dag was Ang El Ani een dienaar voor haar volk en zuster voor haar leerlingen, tevreden dat zij de magie aan de goden moest overlaten.

Ook ging Ang El Ani de betekenis van haar naam, LEVEN BEN IK, in te zien. Ze zag in dat ze haar naam ook kon om draaien. IK BEN LEVEN, Ani El Ang. Eerder had ze de aardse opdracht die hierin versloten lag nooit zo goed begrepen. Ze zocht het in de sterren.

Haar Anubis amulet, aan haar halsketting, had ze inmiddels vervangen door het anch-teken, het symbool van Eeuwig Leven.

Ani El Ang zag in dat ze op aarde was om te leven, om de dingen om zich heen met elkaar te verbinden, te delen, van uit een innerlijke harmonie.

Ani El Ang ging inzien dat ze goddelijk wijsheid nooit buiten zichzelf hoefde te zoeken.

Ani El Ang leerde dat het altijd dicht bij was en dat dit de enige manier was om de twee landen met elkaar te verbinden.

Echter al deze wijze lessen ten spijt koos Ang El Ani niet voor het pad van het licht, maar week zij hier al snel van af. De hebzucht, jaloezie en het willen hebben van macht en geld, keerde terug in het leven van Ang El Ani.

Ang El Ani schuwde niet, om magie tegen mensen en deze ten bate van zichzelf te gebruiken. Wilt u weten hoe verder ging met Ang El Ani? lees dan alle 7 vervolg verhalen.
Alle vergelijkingen en overeenkomsten, die u in het verhaal van Ang El Ani herkent, met bestaande personen, berusten misschien wel niet op toeval. Ang El Ani is immers ook herkenbaar in de moderne magiër, die dezelfde vraagstukken, verleidingen en keuzes moet maken als in het oude Egypte. En Altijd blijft daar de vraag; Gaat ze voor het goede......