Stamboom Egyptische Goden

Vóór het moment van de schepping was de wereld eenvormig, ongedifferentieerd, passief, duister. Met de schepping kwam de veelheid, de energie, het licht, het uiteenvallen in tegendelen. De schepping deed een orde ontstaan, Ma'at genoemd, die steeds weer verdedigd moet worden tegen de machten van de chaos.

Stamboom van de goden

Het ontstaan wordt door de Egyptenaren meestal voorgesteld als het verrijzen van het eerste land uit de oerwateren. Veroorzaker is de goddelijke wil die in het water aanwezig was. Ook de zon speelt in het scheppingsverhaal een grote rol, en wordt vaak als de oergod Atoem gezien.

Een van de bekendste scheppingsverhalen uit het oude Egypte vertelt dat Atoem uit de oerwateren verrees, waarna hij uit zijn zaad luchtgod Sjoe en vochtigheid Tefnoet liet ontstaan. Vervolgens verwekten Sjoe en Tefnoet Aarde en Hemel, in de gedaantes van Geb en Noet. Geb en Noet verwekten Osiris, Isis, Seth en Nephtys, waarmee het negental oergoden compleet was. Osiris en Isis kregen Horus als zoon, die de eerste farao van Egypte was. De farao werd dan ook gezien als afstammeling van de goden

Oergod Amon

In de periode die wordt aangeduid als het Nieuwe Rijk (1550-1070 voor Chr.) is het vooral de god Amon die als schepper van alles wordt vereerd. Hij was de belangrijkste van een achttal goden, die in een gezamenlijke krachtsinspanning de oerheuvel opwierpen. In een plotselinge uitbarsting van energie schiep Amon vanuit het niets de oermaterie, waaruit ditzelfde achttal goden ontstond. Na de schepping ontwikkelde Amon zich tot zonnegod, en werd hij het belangrijkste object van verering.

Ook de mensen, dieren en planten zijn geschapen door de goden. De mens werd uit klei gevormd, op de pottenbakkersschijf van de god Chnoem.

Een van de Egyptische scheppingsverhalen vertelt dat op een gegeven moment de mensen in opstand kwamen tegen hun heerser, de zonnegod, die uiteindelijk naar de hemel vluchtte. Daarop deden dood en ziekte hun intrede. De zon moet 's nachts sterven en strijd leveren, om de schepping iedere keer weer te vernieuwen.

Een plant die in verband werd gebracht met de schepping, is de blauwe lotus, die overal in Egypte groeide. De lotus opent zich bij het opkomen van de zon en sluit zich weer als de zon ondergaat. De Egyptenaren dachten dat de zon ooit uit een lotus was ontstaan, nadat de bloem uit het oerwater was opgekomen. De geur van de lotus, welriekend als de goden zelf, zou nieuwe levenskracht geven.